Η τεχνολογία μας φέρνει αντιμέτωπους με μια πρόκληση. Δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να τη χρησιμοποιήσουμε, αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε με τα εργαλεία από οψιδιανό στο απώτερο παρελθόν ή ακόμη και με τις μηχανολογικές καινοτομίες στο πρόσφατο. Έχοντας εντοπίσει τα επείγοντα προβλήματα και έχοντας διαμορφώσει σε αδρές γραμμές ιδανικές προτάσεις, το ταίριασμα προσφοράς και ζήτησης θα έπρεπε κανονικά να είναι απλή υπόθεση. Ωστόσο υπάρχει μεγάλη αντίδραση εν μέρει λόγω του γεγονότος ότι πολλές έννοιες είναι καινούριες, αλλά κυρίως επειδή οι έχοντες εναντιώνονται στις ευκαιρίες των μη εχόντων.
Αν η τεχνολογία έχει βγάλει κακό όνομα το φταίξιμο είναι αποκλειστικά δικό μας, αφού η χρήση που της κάνουμε ούτε καλή είναι, ούτε φρόνιμη με κριτήριο την επιθυμητή κοινωνική αλλαγή. Παράδειγμα το μονόδρομο σύστημα της Τηλεόρασης όπως την ξέρουμε, κρατικό μονοπώλιο συχνά και με χαμηλού επιπέδου περιεχόμενο. Κι αυτό την ώρα που διαθέτουμε αμφίδρομη τεχνολογία που μπορεί και να προσφέρει πρόσβαση στους πολίτες και να φιλοξενεί τοπικές παραγωγές. Αυτή η διαδραστική ικανότητα επαναδιατυπώνει τη σχέση ανθρώπου και μηχανής.
Η τεχνολογία των επικοινωνιών από την ίδια της τη φύση εξαπλώνεται και επιβάλλεται, αντιπροσωπεύοντας υπαρκτό κίνδυνο τόσο για τις μη προνομιούχες εθνικές μειονότητες όσο και για τα υπό ανάπτυξη έθνη. Από την άλλη, η ανάπτυξη προϋποθέτει τη δυνατότητα σύνδεσης. Αυτό που τώρα έχει σημασία είναι να προχωρήσουμε με τον προγραμματισμό, την κατασκευαστική μελέτη και τη λειτουργία ηλεκτρονικών διασυνδέσεων ώστε να μας γίνουν σχόλια και παρατηρήσεις για μηχανολογικές εναλλακτικές, τοπικές ανάγκες, δυνατότητες χρηματοδότησης και συντονισμό με διεθνείς οργανώσεις. Με αυτό το σκεπτικό συγκροτήθηκε η πρόταση για ένα Μουσείο της Μεσογείου για την Αρχαιολογία, τις Σύγχρονες Τέχνες και την Εκπαίδευση Ενηλίκων.