Οι επιγραφικές πηγές για τις βιβλιοθήκες δεν μας πληροφορούν για τίποτα πέρα από την ύπαρξή τους. Η πρώτη βιβλιοθήκη της Αθήνας από τους χρόνους του Πεισίστρατου, λεηλατήθηκε το 480 π.Χ. από τον Ξέρξη που πήρε τα συγγράμματά της στην Περσία. Ο Σέλευκος ο Νικάνωρ τα βρήκε και τα επέστρεψε στην Αθήνα. Ονομαστή ήταν η βιβλιοθήκη του Δημήτριου του Φαληρέα, πολυτελής και επιβλητική εκείνη του Αδριανού. Στο χώρο της Αγοράς υπήρχε η βιβλιοθήκη του Πανταίνου. Επιγραφές αναφέρουν τη βιβλιοθήκη «εν Πτολεμαίω» και άλλη στον Πειραιά. Βιβλιοθήκες υπήρχαν στους Δελφούς, την Επίδαυρο, τη Δήλο και στα νησιά Σάμος, Ρόδος, Κως, Κρήτη και Κύπρος. Επίσης στη Σπάρτη, τη Μεσσηνία και την Πάτρα. Στην Πέλλα και την πόλη των Φιλίππων. Η βιβλιοθήκη της Περιπατητικής Σχολής γνώρισε περιπέτειες. Ιδιωτικές βιβλιοθήκες γνωρίζουμε πως είχαν ο Ευριπίδης, ο φιλόσοφος Μενέδημος και κάποιος Θράσυλλος.
Τα γραπτά κείμενα των αρχαίων δεν ήταν όλα χαραγμένα σε μάρμαρο ή γραμμένα σε παπύρους και περγαμηνές. Οι νόμοι του Σόλωνα είχαν γραφεί είτε στους «άξονες» ή στις «κύρβεις». Αναφέρονται χρυσά ελάσματα, πλάκες πήλινες, μολύβδινες, χάλκινες, δέρματα, θαλασσινά όστρακα, οστά, σύγγραμμα με μορφή μεταλλικού ειλητάριου. Καθαρά ελληνική επινόηση θεωρούνται οι ξύλινες πινακίδες με επάλειψη κεριού που επέτρεπαν τη συνεχή επανεγγραφή κειμένων μετά την απόσβεσή τους. Τα πρώτα συγγράμματα βιβλιοθηκονομίας έγραψε ο Αρτέμων από την Κασσάνδρεια: το Περί βιβλίων συναγωγής και το Περί βιβλίων χρήσεως. Οι βιβλιοθηκάριοι ονομάζονταν «γραμματείς» και «επιμελητές των βιβλιοφυλακίων».