Το άρθρο ξαναζωντανεύει τους αιώνες μέσα από πολλά παραδείγματα. Στη διάρκεια της πρώτης περιόδου της βυζαντινής τέχνης, από τα τέλη του 4ου ως τις αραβικές επιδρομές του 7ου αιώνα, στην αρχιτεκτονική επικρατεί ο ρυθμός της ξυλόστεγης βασιλικής. Από τρία ψηφιδωτά του 6ου αιώνα, το ψηφιδωτό στην Παναγία την Αγγελόκτιστη διατηρεί την ελληνιστική παράδοση αντανακλώντας και την τέχνη της Βασιλεύουσας.
Στη μέση βυζαντινή περίοδο, στους ναούς επικρατούν ο απλός τετράστυλος εγγεγραμμένος σταυροειδής με τρούλλο, ο μονόκλιτος με τρούλλο, ο οκταγωνικός και οι μικροί καμαροσκέπαστοι. Κατά την εικονομαχία η Κύπρος γίνεται κέντρο των εικονόφιλων. Το 12ο αιώνα άλλες τοιχογραφίες εμφανίζουν ελληνιστική λεπτότητα και άλλες το μοναστικό κομνήνειο στυλ.
Ο 13ος αιώνας φέρνει στο νησί τους Φράγκους και μαζί την αποξένωση από τις βυζαντινές μορφές τέχνης. Οι πρόσφυγες από την παλαιστινιακή πόλη Άκκρα μεταφέρουν μια τεχνοτροπία που απηχεί εκείνην της μονής Σινά. Στο β΄μισό του 13ου αιώνα, στις τοιχογραφίες μια «ανάμεικτη» κυπριακή τέχνη συνδυάζει την προσκόλληση στη βυζαντινή παράδοση, την τέχνη των Σταυροφόρων και στοιχεία από τη ζωγραφική της Καππαδοκίας και της Απουλίας του 11ου αιώνα.
Τον 14ο αιώνα από τις λίγες τοιχογραφίες κυριότερες είναι αυτές του Αγίου Νικολάου της Στέγης. Σχεδόν κυπριακή αποκλειστικότητα αποτελεί η ανατολικής προέλευσης μορφή του Αγίου Μάμα πάνω σε λιοντάρι. Αρχαϊκό στοιχείο, το έμβλημα που απεικονίζεται στο εσωτερικό της ασπίδας του Αγίου Γεωργίου -σταυρός μέσα στην ημισέληνο κι ολόγυρα αστέρια- παίρνει τη μορφή δυτικού οικόσημου. Μόνο στην Κύπρο η Αγία Κυριακή, φορώντας μακρύ λώρο με τις μορφές των ημερών της εβδομάδας, ενσαρκώνει την ημέρα της Κυριακής.
Τον 15ο αιώνα οι περισσότερες εικόνες ανήκουν στην ντόπια σχολή με τα έντονα χρώματα και τις απλοϊκές, λαϊκές μορφές. Δυτικότροπα, οι δωρητές εικονίζονται γονατιστοί στο κάτω μέρος της εικόνας σε στάση προσευχής. Τον 15ο και 16ο αιώνα χτίζονται στην περιοχή του όρους Τροόδους πολυάριθμα εκκλησάκια. Τοιχογραφίες της μονής του Αγίου Νεοφύτου στην Πάφο και της εκκλησίας του Αρχάγγελου στον Πεδουλά θυμίζουν την τέχνη του Μυστρά. Αντιπροσωπευτικός ζωγράφος του 15ου αιώνα, ο Φίλιππος Γουλ συνδυάζει την τέχνη της τοπικής λαϊκής βυζαντινής παράδοσης, στοιχεία αρχαϊκά, δάνεια από παλαιότερες μορφές τέχνης και δάνεια από την ύστερη γοτθική και την τέχνη της Αναγέννησης. Η αγάπη για πολυτέλεια και λεπτομέρεια είναι δείγμα της απομάκρυνσης της τέχνης του 15ου αιώνα από τη βυζαντινή λιτότητα και αυστηρότητα. Ύστερα από το κύμα των προσφύγων που ακολούθησε την Άλωση, νέο ρεύμα της παλαιολόγειας Αναγέννησης φέρνει στο νησί η βασίλισσα Ελένη Παλαιολογίνα, τροφοδοτώντας τη δημιουργική ανάμειξη στοιχείων και τεχνοτροπιών.
Το δυτικό στοιχείο κερδίζει έδαφος και από τις αρχές του 16ου αιώνα εμφανίζονται οι πρώτες σειρές τοιχογραφιών της λεγόμενης Ιταλο-Βυζαντινής σχολής. Χωρίς την καλλιτεχνική καθοδήγηση της Κωνσταντινούπολης, οι Κύπριοι ζωγράφοι αναζητώντας έμπνευση στρέφονταν ελεύθερα προς πάσα κατεύθυνση, δημιουργώντας από τον 13ο ως τον 17ο αιώνα μια ξεχωριστή ζωγραφική. Με εξαίρεση τα έργα του Κορνάρου, η τουρκική κατοχή φέρνει στην Κύπρο την παρακμή.