Η ερμηνεία του προσώπου της ηρωίδας και της πράξης της μητροκτονίας στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή διχάζει τους μελετητές. Το έργο ερμηνεύεται παραδοσιακά ως ηρωική τραγωδία δίκαιης εκδίκησης με εξάρτηση από την ιδεολογία της Οδύσσειας –όπου δεν τίθεται το θέμα της μητροκτονίας– αλλά η πρόσφατη έρευνα τείνει να επικεντρωθεί στην ερμηνεία μιας βαθιά ειρωνικής τραγωδίας. Το άρθρο υπογραμμίζει ότι η ασυνήθιστα προβληματική ερμηνεία αυτού του έργου και του προσώπου της Ηλέκτρας οφείλεται στο γεγονός ότι η ψυχοπαθολογία της ηρωίδας και του Ορέστη παραμένει διαρκώς ειρωνικά υπόρρητη. Τα παραδείγματα που ανιχνεύονται στο κείμενο της τραγωδίας, υποδηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς τη νοσηρότητα που αναπτύσσουν, αφ’ ενός, ο κλειστός υποκειμενισμός των αντιδράσεων της Ηλέκτρας και του γυναικείου χορού, αφ’ ετέρου, ο ωμός ωφελιμισμός των σχεδίων του Ορέστη και του Παιδαγωγού. Επιπλέον, ο ρόλος αυτού του γέροντα δούλου ως υποκινητή της δράσης αφήνει να εννοηθεί ότι η ψυχοπαθολογία των προσώπων εξηγείται σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευσή τους κατά τα πρότυπα της προηγούμενης ηρωικής γενιάς των πολεμιστών της Τροίας. Αντίθετα με την αδελφή τους Χρυσόθεμη, οι δύο μητροκτόνοι μένουν καθηλωμένοι σε εκδικητικές αξίες και αντιλήψεις του οικογενειακού παρελθόντος, σε ακρότητες που ανακαλούσαν συγχρόνως το νοσηρό κλίμα του Πελοποννησιακού Πολέμου την περίοδο που χρονολογείται το έργο.