Στα ντυμένα αγαλμάτια και τις κοίλες κούκλες, το τέλος του 5ου αιώνα π.Χ. προσθέτει ηθοποιούς, χορευτές, στολισμένες γυναίκες. Ξεχωρίζουν τα ανάγλυφα από τη Μήλο, τους Λοκρούς της Ν. Ιταλίας και τον Τάραντα. Από τον 4ο αιώνα π.Χ. και εξής τα πήλινα ειδώλια, όπως οι Ταναγραίες, γίνονται ιδιαίτερα δημοφιλή. Τα ελληνιστικά ειδώλια απεικονίζουν πλαγγόνες, καρικατούρες, θέματα παρμένα από ιερές τελετές κ.ά. Η Μύρινα στη Μ. Ασία, από το τέλος του 3ου ως τον 1ο αιώνα π.Χ., κατασκευάζει πήλινα ειδώλια που ξεχωρίζουν για το ρεαλισμό, τις ζωηρές στάσεις, τις συχνά γκροτέσκες μορφές. Η Αφροδίτη, ο Έρωτας και η Νίκη αποτελούν αγαπητά θέματα. Στην Αλεξάνδρεια κατασκευάζονται πήλινες σπουδές ξένων φυλών. Στα ρωμαϊκά χρόνια επικρατεί τυποποίηση. Τον 1ο αιώνα π.Χ., πήλινα αγαλμάτια, επιχρυσωμένα για να μοιάζουν χάλκινα, αναπαράγουν περίφημα έργα, όπως τον Διαδούμενο.