Από τον Corneille έως τον Hofmannsthal, η Ηλέκτρα που στοίχειωσε το ευρωπαϊκό θέατρο ήταν αυτή του Σοφοκλή. Το παροξυσμικό βάθος της απελπισίας και του μίσους της, η ετοιμότητά της να σκοτώσει χωρίς τη συνδρομή κανενός θνητού και, κυρίως, την επιταγή κανενός αθανάτου, η συναισθηματική θύελλα που σφραγίζει την τόσο θεατρική αναγνώρισή της με τον Ορέστη, ο απεγκλωβισμός της, όπως και εκείνου, από θεϊκά και θνητά δικαστήρια, αλλά, πάνω από όλα, το ότι δεν μετανιώνει ποτέ για όσα κάνει, συγκροτούν ένα συναρπαστικό όσο και προκλητικό, για τη δυτική νεωτερικότητα, πρόσωπο εκδικητή.
Η περιπέτεια της πρόσληψης της σοφόκλειας Ηλέκτρας παρακολουθεί την ευρύτερη περιπέτεια της πρόσληψης των Αρχαίων από τους Νεοτέρους και συντονίζεται με τις καμπές της: από τον εριστικό προς τους Αρχαίους γαλλικό νεοκλασικισμό, στην αποθέωση του αρχαιοελληνικού πνεύματος ως απόλυτου αισθητικού και ηθικού ιδανικού στο πλαίσιο του γερμανικού κλασικισμού, έως και την αποδόμηση όλων των παραπάνω στην «άγρια» αρχαιότητα του μοντερνισμού, που ο Nietzsche εισήγαγε και πολλοί, κυρίως καλλιτέχνες, ακολούθησαν με ενθουσιασμό στον 20ό αιώνα.
Ταυτόχρονα, η πρόσληψη της σοφόκλειας Ηλέκτρας, χάρη στη σύνθετη οξύτητα του προσώπου της, συνιστά επίσης έναν εύγλωττο δείκτη των όρων με τους οποίους ο δυτικός κόσμος γνώρισε και αναγνώρισε τη φύση του «εαυτού»: τη σχέση ατομικότητας και συλλογικότητας, αυτονομίας και εξάρτησης, σύνεσης και παράνοιας. Πάνω στη σκηνή, αλλά και κάτω, έξω και πέρα από αυτήν.