Ο όρος «παθολογία», επιβεβλημένος από το Ινστιτούτο που ίδρυσε το 1938 στη Ρώμη ο Alfonso Gallo, θεωρείται παρωχημένος. Ο διεπιστημονικός όρος «αρχαιολογία του βιβλίου» δηλώνει τη γνώση των υλικών (ξύλο των πινακίδων, προέλευση του δέρματος του καλύμματος, είδος μετάλλου για τα κλείστρα) αλλά και της τεχνικής που τα συνδυάζει για να φτιάξει τη στάχωση του βιβλίου. Αντικείμενο μελέτης της είναι κυρίως το μεσαιωνικό βιβλίο. Οι παλαιότεροι συντηρητές, αν έκριναν ότι η παλιά βιβλιοδεσία αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τα φύλλα με το κείμενο, την πέταγαν και την αντικαθιστούσαν με νέα, καλλιτεχνική. Η μεγαλύτερη καταστροφή παλαιών βιβλιοδεσιών έγινε μεταπολεμικά και, στην Ιταλία, οι πλημμύρες της Φλωρεντίας και της Βενετίας (1966) την επέτειναν.
Την ιστορία της βιβλιοδεσίας επηρέασε το μνημειώδες τρίτομο έργο του Ιταλού De Marinis (1960) που στήριζε την καλλιτεχνική αξία μιας βιβλιοδεσίας μόνο στη διακόσμηση του καλύμματος. Εκτός όμως από τα διακοσμητικά στοιχεία του καλύμματος για τα οποία χρησιμοποιούνται στάμπες, σε συνδυασμό με φύλλα χρυσού στη Δύση, ιστορική αξία έχουν μεταξύ άλλων: ο τρόπος ραφής των τετραδίων, οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων ραφής, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα πιθανά νεύρα και, το βασικότερο, ο τρόπος με τον οποίο στηρίζονται οι ξύλινες (αργότερα χαρτονένιες) πινακίδες στο σώμα του βιβλίου.
Οι επεμβάσεις αποκατάστασης της βιβλιοδεσίας σήμερα περιορίζονται στο ελάχιστο. Η αλλαγή προσέγγισης αντικατοπτρίζεται στα δύο μεγάλα προγράμματα, στη Γαλλία και την Ιταλία, για την καταγραφή και αρχειοθέτηση των δομικών στοιχείων των μεσαιωνικών βιβλιοδεσιών που φυλάσσονται σε μουσεία και σε βιβλιοθήκες, κρατικές και εκκλησιαστικές.