Τα σχέδια που βγήκαν από τη Βιβλιοθήκης της Σχολής Καλών Τεχνών στο Παρίσι για να εκτεθούν στο κοινό πρέπει να τα θεωρήσουμε ως χαρακτηριστική παραγωγή αρχιτεκτόνων που αντιδρούν μπροστά σε μια άσκηση αποκατάστασης, όπως θα αντιδρούσαν μπρος στον οποιοδήποτε αρχιτεκτονικό σχεδιασμό.
Τα σχέδια αναπαράστασης ή αρχιτεκτονικού σχεδιασμού διέπονται από την ίδια τυπολογία, τις ίδιες τεχνικές και τις ίδιες συμβατικές αρχές. Και στις δύο περιπτώσεις η συλλογή πληροφοριών χρησιμεύει ως προστατευτικό πλαίσιο. Κοινή είναι η επεξεργασία υποθέσεων που ακολουθεί. Τα σχεδιάσματα αποτελούν το τελευταίο στάδιο εργασίας που, και στην αναπαράσταση και στο σχεδιασμό, κατέχει πρωταρχική θέση. Ένα αξιοσημείωτο φαινόμενο που χαρακτηρίζει όλους ανεξαιρέτως τους νικητές του Βραβείου της Ρώμης που ανέλαβαν την αναπαράσταση ενός μνημείου είναι η ταύτισή τους με τον αρχιτέκτονα που είχε συλλάβει το μνημείο πριν από 20 αιώνες. Από την εξέταση του συνόλου των Αποστολών διακρίνονται τρεις τάσεις που αποτέλεσαν κριτήριο για τη μελέτη της εργασίας των αρχιτεκτόνων: α) η μέριμνα για τη μέθοδο, για τη λεπτομερή και ακριβή συλλογή στοιχείων, β) οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες που τονίζουν την εμφάνιση σε βάρος της αρχιτεκτονικής, έργα μεγάλων ζωγράφων παρά αρχιτεκτόνων, και γ) η αναζήτηση ορθολογικών χώρων από αρχιτέκτονες που ερευνούν το χώρο αντιδρώντας όπως απέναντι σε μια πραγματική αρχιτεκτονική παραγγελία.