Η συγγραφέας μας καλεί να ακολουθήσουμε την Εγνατία οδό, συνοδεύοντάς την σε ένα οδοιπορικό από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη. Παλιός δρόμος του εμπορίου που έφτανε κάποτε ως το Δυρράχιο, η Εγνατία περνάει σήμερα μέσα από εγκαταλειμμένα ερείπια, τοπία μοναχικά και σιωπηλά. Τέτοιο είναι το βυζαντινό κάστρο στο Πύθιο. Κάτω από το βυζαντινό τείχος στο Διδυμότειχο, τσιγγάνοι και μουσουλμάνοι ζουν σε σπηλιές σκαμμένες στο βράχο. Στις Φέρες δεσπόζει η Παναγιά Κοσμοσώτειρα του 12ου αιώνα, μικρογραφία της Αγίας Σοφίας. Αγκυροβόλι στο κενό είναι σήμερα το λιμανάκι της Μαρώνειας. Αν όμως τα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά ερείπια είναι σκόρπια και λιγοστά, κρυμμένο από το λόφο βρίσκεται ένα θέατρο ελληνιστικό. Η Κομοτηνή, όπως και οι Σέρρες, η Ξάνθη, η Δράμα, η Καστοριά και η Βέροια έθαψαν τη βυζαντινή τους καταγωγή κάτω από την αυθαίρετη δόμηση. Απέραντοι, αμμώδεις κάμποι περιβάλλουν τα ερείπια της Αναστασιούπολης (Περιθεώριον). Στα Άβδηρα (Πολύστυλον), οι πέτρινοι όγκοι του κάστρου γλιστρούν στην αμμουδιά και μια ερειπωμένη βασιλική είναι χτισμένη πάνω στη θάλασσα. Ο δρόμος διχοτομεί τις ανασκαφές των Φιλίππων: ρωμαϊκό θέατρο, Αγορά, βυζαντινό κάστρο, δυο βασιλικές του 5ου αιώνα. Γυναικόκαστρο και Μογλενά ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό το πανόραμα. Τη βουκολική γαλήνη διακόπτει η κίνηση και ο δυναμισμός μιας μητρόπολης. Ακόμη και τώρα η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη Βυζάντιο: εκκλησίες, μοναστήρια, το κάστρο πάνω στην ακρόπολη με τα τείχη να περιβάλλουν το Επταπύργιο. Κυκλωμένα από κτήρια σύγχρονα, τα περισσότερα μνημεία δίνουν την εντύπωση χαμένης μάχης. Μέσα στις εκκλησίες όμως, οι τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά προδίδουν μια θρησκευτικότητα βαθιά, ένα αρμονικό αγκάλιασμα Ανατολής και Δύσης.