Σε κρητομυκηναϊκές παραστάσεις γυναικών, το υπερβολικό μέγεθος των μαστών, που σήμερα ονομάζεται «μακρομαστία», δεν οφείλεται σε κάποιο ιδιαίτερο σωματότυπο ή στη φορεσιά τους.
Ο συγγραφέας τεκμηριώνει τη δική του ερμηνεία με πολλά παραδείγματα. Επισημαίνει τα αγγεία από το Μόχλο, τα Μάλια, την Κουμάσα και τα Καλαθιανά. Τις «θεές των φιδιών» από φαγεντιανή, τον πήλινο κορμό ειδωλίου από την Αγία Τριάδα και το πήλινο ειδώλιο από τη Φαιστό. Το ελεφάντινο ειδώλιο από την Πρόσυμνα και τα χάλκινα γυναικεία ειδώλια που βρέθηκαν σε τόπους λατρείας. Υπενθυμίζει το θέμα μιας γυναίκας μόνης, όπως στο σφράγισμα του Ρούτσι, ή και περισσότερων γυναικών αλλά και τα υπερρεαλιστικά έργα του διάσημου «Maître de Zakros». Σε τοιχογραφίες η απεικόνιση γυναικών με αφύσικα αναπτυγμένα στήθη είναι άγνωστη στην Κρήτη. Παρατηρείται στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπως στη σκηνή λιτανείας στην Τίρυνθα, και στη Θήρα, για παράδειγμα σε απόσπασμα από το «Θάλαμο των Κυριών». Τέλος, στο μινωικό ναό της Αγίας Ειρήνης, στη νησίδα Κέος, κάποια από τα αγάλματα αργίλου που βρέθηκαν παρουσιάζουν και αυτά το ίδιο χαρακτηριστικό.
Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι η επίδειξη των υπερτροφικών μαστών αφορά μόνο γυναίκες σε λατρευτικές σκηνές ή όσες φέρουν φίδια ή άλλα σύμβολα της μινωικής θρησκείας και καταλήγει ότι ο θρησκευτικός της χαρακτήρας είναι αναντίρρητος. Πρέπει, λέει, να θεωρηθεί από τα μεγάλα σύμβολα της μινωικής θρησκείας ίσης αξίας με το διπλό πέλεκυ ή τα κέρατα καθιερώσεως. Όπως και η παχυσαρκία της Παλαιολιθικής εποχής, συμβολίζει τη γονιμότητα και την αφθονία.