Το άρθρο έχει ως επίκεντρο τις γυναίκες του Σουλίου που, όπως εικάζεται, «εν χοροίς και ασμάσι» οδηγήθηκαν στον γκρεμό με δική τους απόφαση, προτιμώντας για τις ίδιες και τα παιδιά τους το θάνατο παρά μια οδυνηρή αιματοχυσία και αιχμαλωσία. Το γεγονός αυτό έχει μείνει στην ιστορία ως «ο Χορός του Ζαλόγγου».
Σκοπός του άρθρου είναι να διερευνήσει τις δύο όψεις αυτού του φαινομένου, το περιεχόμενό του και ως τη σκηνική παρουσίασή του. Έτσι, εξετάζονται τρεις δραματοποιημένες εκδοχές του μύθου, η σχολική εκδοχή, η θεατρική παράσταση του Σπυρίδωνα Περεσιάδη και η κινηματογραφική ταινία του Στέλιου Τατασόπουλου, τις οποίες η συγγραφέας του άρθρου εντάσσει στο χωροχρονικό τους πλαίσιο, έτσι ώστε να αναδειχθεί και να προσδιορισθεί η επίδραση του μύθου στη νεότερη ελληνική κοινωνία.