Η φυσική ροπή του ανθρώπου προς το παιχνίδι εκδηλώνεται στη δραστηριοποίηση του μιμητικού ενστίκτου, λένε ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, ενώ ο Kant και ο Schiller θεωρούν ότι η τέχνη είναι ένα «σοβαρό παιχνίδι», άρα αποδεσμεύεται από τη μίμηση. Η πρώτη εξελιγμένη μορφή αυτού του παιχνιδιού υπήρξε ο χορός και το πανηγύρι. Στις απώτερες καταβολές του, το ελληνικό δράμα ανάγεται στο διθύραμβο. Λέγεται ότι ο κιθαρωδός Αρίων ο Μηθυμναίος δημιούργησε το διθύραμβο με τον εμμανή χαρακτήρα των διονυσιακών τραγουδιών που γρήγορα ενσωμάτωσαν και επικά στοιχεία γύρω από τον Διόνυσο. Με την τελειότητα του διθυράμβου συμπίπτει η εμφάνιση της αττικής τραγωδίας. Ο εξάρχων του διθυράμβου γίνεται ο υποκριτήςτου δράματος, η επική αφαίρεση παραχωρεί τη θέση της στον σκηνικό ρεαλισμό.