Η Πέλλα, πρωτεύουσα των αρχαίων Μακεδόνων για τρεις περίπου αιώνες, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, ανασκαμμένη σε μεγάλη έκταση κυρίως στη διάρκεια του β΄ μισού του 20ού αιώνα, έχει αποτελέσει ως σήμερα αντικείμενο πολυπληθών και ευρύτατου περιεχομένου μελετών, καθώς η «μεγίστη των εν Μακεδονία πόλεων» υπήρξε το σπουδαιότερο πολιτικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της Ελλάδας, με ευρήματα που απηχούν πολυδιάστατα τον πολιτισμό της ύστερης κλασικής και ελληνιστικής εποχής στον ελλαδικό χώρο.
Ως σήμερα ήταν γνωστό ότι η παραθαλάσσια περιοχή της Πέλλας επιλέχθηκε για τη μεταφορά της πρωτεύουσας του μακεδονικού βασιλείου από τις Αιγές, στο τέλος του 5ου αι. π.Χ., επειδή εξασφάλιζε καλύτερη επικοινωνία με τον λοιπό ελληνικό χώρο μέσω των θαλάσσιων διαδρομών και της ανοικτής πεδιάδας. Ένας πρόσθετος λόγος, ωστόσο, ήταν η διαχρονική κατοίκησή της από την Πρώιμη Εποχή Χαλκού, όπως απέδειξε η αποκάλυψη νεκροταφείων της Πρώιμης και Μέσης Εποχής Χαλκού (3η χιλιετία), της Εποχής του Σιδήρου (9ος-7ος αι. π.Χ.), καθώς και του 6ου και 5ου αι. π.Χ., στο πλαίσιο των εργασιών συντήρησης-ανάδειξης του αρχαιολογικού χώρου στην περιοχή της νέας εισόδου του. Τα νεκροταφεία αυτά, αλλά και η παρουσία κεραμικής των ίδιων περιόδων ευρύτερα στην ίδια περιοχή, βεβαιώνουν την ύπαρξη παλιότερων οικιστικών εγκαταστάσεων, τις οποίες διαδέχθηκε στην ίδια θέση η μακεδονική πρωτεύουσα.