Η αυτοκτονία δεν κάνει συχνά την εμφάνισή της στη θεματολογία του ελληνικού κινηματογράφου. Αυτό, μάλλον, οφείλεται στο σκεπτικισμό ή και στο διχασμό της νεοελληνικής στάσης απέναντι στο φαινόμενο. Έτσι, η αυτοκτονία, στο βαθμό που παρουσιάζεται στην οθόνη, έχει «ηρωικό» χαρακτήρα και μόνο τα τελευταία χρόνια παίρνει μια πιο σαφή μορφή: έχει τα χαρακτηριστικά ενός αποτελέσματος μιας πιο υπαρξιακής, εσωτερικής συνομιλίας με την πραγματικότητα.
Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος, που εμφανίστηκε το 1968, βοήθησε στη βαθμιαία υποδοχή του θέματος αυτού, επηρεασμένος από ξένα αισθητικά ρεύματα.
Στο άρθρο, γίνεται προσπάθεια να ερευνηθεί το θέμα σύμφωνα με τον τρόπο που λειτουργεί σεναριακά ως δραματουργικό στοιχείο (ως στοιχείο πλοκής) και ως αφηγηματικό τέχνασμα.