Οι συγγραφείς επιδίδονται στην «αποσυμβολοποίηση» του μυθολογούμενου κατακλυσμού του Ίναχου με το σκεπτικό ότι η Αργολίδα, πλούσια σε μύθους και γεωαρχαιολογικά ευρήματα, παρέχει τη δυνατότητα να ταυτιστούν τα μυθολογούμενα γεγονότα με συγκεκριμένα γεωλογικά και κλιματικά φαινόμενα. Συγκρίσεις γίνονται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, του Δαρδάνου και, κυρίως, του Ωγύγου, καθώς και με αντίστοιχες παραδόσεις της Εγγύς Ανατολής. Συνδυάζοντας τα γεωαρχαιολογικά στοιχεία με το μύθο συμπεραίνεται ότι η θρυλούμενη συγκέντρωση των πληθυσμών επί Ίναχου τοποθετείται τελικά στα χρόνια 2900-2800 π.Χ., όταν, μετά τις πλημμύρες, η αργολική πεδιάδα είναι εκμεταλλεύσιμη. Ότι η μεταμόρφωση του Ίναχου σε χείμαρρο από τον Ποσειδώνα υποδηλώνει την ξηρασία που, από τα τέλη της Πρώιμης Χαλκοκρατίας, βιώνει η περιοχή και το «πολυδίψιον» Άργος. Σε προχωρημένη φάση της ίδιας περιόδου, οι πηγές που συνδέονται με τον Δαναό και τις κόρες του μοιάζουν άμεσα συνδεδεμένες με το γεωλογικό υπόστρωμα (υπόγεια φρεάτια). Βάσει της μυθικής γενεαλογίας η δράση του Δαναού τοποθετείται γύρω στο 2500 π.Χ. Σε συνάρτηση πάντα με τα γεωαρχαιολογικά δεδομένα και με την όποια συνδρομή της ιστορικής μυθολογίας, ίσως μπορέσει να ανιχνευτεί μια πραγματική «πατρολογία» πίσω από τις μυθικές γενεαλογίες.