Ο συγγραφέας περιγράφει τα αρκαδικά θέατρα που κατέγραψε και φωτογράφισε το 1978. Τα δύο πρώτα ανήκουν στις δύο σημαντικότερες πόλεις της Αρκαδίας, την Τεγέα και τη Μαντίνεια, είναι μεσαίας-μικρής χωρητικότητας και έχουν κατασκευαστεί στο κέντρο της πόλης με επιχωμάτωση. Φαίνεται έτσι πως δεν χρησίμευαν μόνο για παραστάσεις αλλά προεξέτειναν κάπως και την «αγορά». Τα θέατρα του Ορχομενού και του Αίπιου, κι αυτά μεσαία-μικρά σε μέγεθος, είναι χτισμένα πάνω σε ακροπόλεις και αξιοποιούν την πλαγιά λόφου ή υψώματος. Τέλος, το θέατρο της Μεγαλόπολης είναι το μεγαλύτερο της Ελλάδας. Τα θέατρα της Μεγαλόπολης και της Μαντίνειας φιλοξένησαν και πάλι παραστάσεις με τις φροντίδες του πολιτιστικού συλλόγου «Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης».
Το 1910 εγκαινιάστηκε το θέατρο της Τρίπολης, που κτίστηκε με δαπάνες του γιατρού Γιάννη Μαλλιαρόπουλου και σε σχέδια του Αναστάσιου Μεταξά. Ο ρυθμός του είναι ο εκλεκτικισμός και το εσωτερικό του ντύθηκε και διακοσμήθηκε με τα καλύτερα ευρωπαϊκά υλικά. Ο γύψινος διάκοσμος της «μπούκας» της σκηνής είναι ανάλογος με εκείνον του θεάτρου στο Νέο Φάληρο που δεν σώζεται. Το Μαλλιαροπούλειο, αφού αφέθηκε να καταρρεύσει, αγωνίζεται τώρα να κρατηθεί στη ζωή.
