Πώς παρουσιάζει ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (ΣΕΠ) το επάγγελμα του αρχαιολόγου; Μια αναζήτηση στην «βιβλιοθήκη του ΣΕΠ» αποκαλύπτει ότι σε κανένα από τα εγχειρίδια του καθηγητή για τις τάξεις Α΄, Β΄ και Γ΄ Γυμνασίου δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα έντυπα. Ο μαθητής θα συναντήσει τον αρχαιολόγο στο δρόμο της εξόδου από το Λύκειο. Στο εγχειρίδιο «Δρόμοι μετά το Λύκειο», δύο επαγγελματικές προοπτικές ανοίγονται στους πτυχιούχους του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας: η πρώτη, η δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση, χαρακτηρίζεται ως «εργασία»•η δεύτερη, Αρχαιολογική Υπηρεσία, Αρχεία, Βιβλιοθήκες κ.ά., θεωρείται «απασχόληση». Για να γίνει κατανοητή αυτή η διατύπωση απαιτούνται κάποιες επισημάνσεις. Η πρώτη αφορά την επαγγελματική αποκατάσταση του αρχαιολόγου σε σχέση με την κατάσταση στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, τουλάχιστον ως τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Πώς εξηγείται ότι η Υπηρεσία αριθμούσε μόνον 99 «μόνιμους» αρχαιολόγους στο τέλος της δεκαετίας του 1970; Την ίδια δεκαετία οι καθηγητές εφήρμοζαν στους φοιτητές που επέλεγαν το μάθημα της Αρχαιολογίας μια «τακτική αποθάρρυνσης». Άλλη παράμετρος είναι η ανύπαρκτη σχέση της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με την Αρχαιολογία. Ο νέος αρχαιολόγος καλείται ως «φιλόλογος» να διδάξει τα πάντα εκτός από αρχαιολογία, που δεν περιλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη.
Στον «Οδηγό των Επαγγελμάτων» του ΥΠΕΠΘ, ΚΕΜΕ, ΟΑΕΔ ο αρχαιολόγος παρουσιάζεται αντιφατικά: «ερευνητής-μελετητής των αρχαίων πολιτισμών» και ανασκαφέας, καταλογογράφος, ταξινομητής. Ο νέος άνθρωπος προειδοποιείται ότι θα εισέλθει σε χώρο στατικό, σχολαστικό, στον οποίο μάλιστα θα δοκιμάζεται και η φυσική του κατάσταση. Θα λέγαμε ότι το marketing λειτουργεί μάλλον αποτρεπτικά.