Η αρχαϊκή περίοδος (700-480 π.Χ.) βρίσκει τους Έλληνες με συνείδηση της ενότητας που τους προσδίδει η κοινή λατρεία των Ολύμπιων θεών, η οργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, το νέο τους αλφάβητο. Ο σχηματισμός της πόλης-κράτους δημιουργεί κοινωνικές ανακατατάξεις που καλούνται να θεσμοθετήσουν οι «νομοθέτες».
Η αρχαϊκή τέχνη έχοντας δεχθεί έντονες επιδράσεις από την Ανατολή ονομάστηκε «ανατολίζουσα». Οι Έλληνες διδάχθηκαν την ανατολίτικη τεχνολογία και γνώρισαν «εξωτικά» ζώα και φυτά. Η Κόρινθος πρωτοπορεί στην κεραμική. Από τα πολλά μικρόσχημα αγγεία με τη μελανόμορφη ζωγραφική χαρακτηριστικός είναι ο αρύβαλλος. Σε αντίθεση με τις μικρογραφίες της Κορίνθου, οι αθηναίοι κεραμοπλάστες κατασκευάζουν αγγεία που ξεπερνούν τα 50 εκ., χρησιμοποιώντας την τεχνική του περιγράμματος, προτού υιοθετήσουν την κορινθιακή μελανόμορφη. Στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. εμφανίζεται στην Αθήνα ο ερυθρόμορφος ρυθμός. Ιδιαίτερη ομάδα αποτελούν οι παναθηναϊκοί αμφορείς που καθιερώθηκαν το 566 π.Χ.
Ο ρυθμός των έργων μεγάλης πλαστικής ονομάστηκε «δαιδαλικός». Στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. τα πέτρινα, άκαμπτα σώματα αποκτούν πνοή, οι κούροι και οι κόρες αποκτούν κίνηση. Στην πλαστική ανήκουν και τα συμπλέγματα εφίππων, τα άλογα, ελεύθερα ανάγλυφα και οι επιτύμβιες στήλες, όπως και τα αρχιτεκτονικά γλυπτά που στολίζουν τα αετώματα, τις ζωφόρους, τις μετόπες. Η κατασκευή πέτρινων μεγάλων ναών είναι το σπουδαιότερο επίτευγμα της αρχαϊκής εποχής. Το ναό αποτελούσαν ο πρόδομος, ο σηκός και ο οπισθόδομος. Χαρακτηριστικό στοιχείο του ελληνικού ναού, τόσο του δωρικού όσο και του ιωνικού, είναι ο κίων και η κιονοστοιχία.