Το άρθρο αυτό βασίζεται σε εθνογραφική έρευνα που διεξήγαγε η συγγραφέας στην Κρήτη το καλοκαίρι του 2002 και του 2003, στους θαλάμους των καρκινοπαθών στο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο του Ηρακλείου. Οι περιγραφές των ασθενών όσον αφορά τις υποκειμενικές εμπειρίες τους, τόσο στις νοσοκομειακές πτέρυγες καρκινοπαθών, σε «κλινικές του πόνου» και κατ’ οίκον, αποκαλύπτουν την απώλεια ελέγχου της ζωής τους και την υποταγή της τύχης τους στην εξουσία της βιο-ιατρικής. Η διαδικασία αυτή αναλύεται σε σχέση με τις ανθρωπολογικές όψεις του πόνου στο πλαίσιο της σύγχρονης επιστήμης και τεχνολογίας, που χαρακτηρίζονται από την ηγεμονία της εξουσιαστικής ιατρικής γνώσης και της βιο-πολιτικής. Η πολιτική διάσταση της νόσου γίνεται φανερή μέσα από τις αριστοτελικές έννοιες της ζωής και του βίου: η ζωή, με τη βιολογική διάσταση του όρου, δηλαδή η πρωτόγονη, «ζωώδης», ενστικτώδης μέριμνα για τη διατήρηση του ατόμου, αλλά και του είδους, βρίσκεται σε συνεχή αναμέτρηση με το βίο, δηλαδή με την «ποιοτική ζωή», την οποία συνθέτουν τα ιδεολογικά μορφώματα πολιτισμικών βάσεων που συγκροτούν και στηρίζουν τις ιστορικές κοινωνικές συλλογικότητες. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση εκδηλώνεται ολοφάνερα στην πορεία της νόσου. Το προσδόκιμο της ζωής έρχεται να αποτελέσει πλέον το στοίχημα των πολιτικών στρατηγικών της βιο-εξουσίας. Η πολιτικοποίηση της ζωής στην υπηρεσία του βίου είναι έκδηλη στις σύγχρονες μονάδες καρκινοπαθών – η «ζώνη του μη-διακριτού», ως χώρος της καθυποταγμένης εξατομίκευσης του υποκειμένου (καθώς ο σύγχρονος μαχητής του καρκίνου διεξάγει έναν πόλεμο ενάντια στο ίδιο του το σώμα) και ενός αντικειμενικά υπαρκτού ολοκληρωτισμού (καθώς η δυτική βιο-ιατρική τεχνολογία θεωρείται ως η μόνη αποτελεσματική θεραπευτική αγωγή της νόσου, από την οποία ο ασθενής εξαρτάται άμεσα).