Η ιστορία της ιατρικής ως «Μεγάλη Παράδοση», ως χρονικά της επίσημης, κυρίαρχης γνώσης, έχει την τάση να αποσιωπά τη φωνή των «μικρών παραδόσεων», μιας και η ιατρική του απλού κόσμου υποβαθμίζεται στον επιστημονικό λόγο, θεωρούμενη ως πρωτόγονη, λαϊκή, μη-εμπειρική. Το αφιέρωμα του περιοδικού στην Ιστορία της ιατρικής στην Ελλάδα, ενώ ξεκίνησε αρχικά με επίκεντρο τις μεγάλες παραδόσεις, σύντομα έγινε φανερό ότι μια τέτοια πραγμάτευση θα κατέληγε σε πενιχρή αντιγραφή πιο φιλόδοξων και ολοκληρωμένων ήδη έργων. Μέσα από την πρωτοβουλία των συγγραφέων των άρθρων οι ορίζοντες του εγχειρήματος διευρύνονται, ώστε να περιλαμβάνουν και τις μικρές παραδόσεις, αλλά και διερευνήσεις πεδίων με απρόσμενα τελικά αποτελέσματα, πέρα από το σύνολο των ορθόδοξων καταγραφών των περισσότερων ιστοριών της ιατρικής.