Ως μανιώδεις λουτρόφιλους παρουσιάζουν οι γραπτές πηγές τους Βυζαντινούς. Στα χρόνια του Ιουστινιανού λουτρά υπήρχαν σε όλες τις πόλεις της αυτοκρατορίας. Την καθημερινή τους λειτουργία ανέστελλαν μόνο σε περίπτωση μεγάλης ανομβρίας, σεισμού ή πολέμου. Στα παλαιοχριστιανικά χρόνια τα λουτρά εντάσσονταν στο εκτεταμένο οικοδομικό συγκρότημα που είχε ως πυρήνα του μια βασιλική. Την περίοδο αυτή οι συνήθειες λούσης είναι ίδιες με τις ρωμαϊκές και κύριοι χώροι των λουτρών παραμένουν το tepidarium, το aldarium και το frigidarium. Στην πρωτοβυζαντινή περίοδο τα περισσότερα λουτρά ήταν «δίδυμα», για το διαχωρισμό των φύλων, τύπος που θα υιοθετηθεί πολύ αργότερα και από τα μουσουλμανικά hamam. Στη μεσοβυζαντινή περίοδο όμως, τα λουτρά υποβαθμίζονται, ο αριθμός και το μέγεθός τους μειώνονται, οι λειτουργίες τους περιορίζονται στις λούσεις. Στην Ελλάδα διασώθηκαν μόλις έξι δημόσια μεσοβυζαντινά λουτρά και άλλα δύο μοναστηριακά. Με πρότυπο τα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά λουτρά δημιουργήθηκαν τα hamam με τις διαφορές που υπαγόρευε το Κοράνι, όπως την απαγόρευση του βυθίσματος σε κοινή με άλλους δεξαμενή και το υποχρεωτικό λούσιμο του σώματος με νερό τρεχούμενο. Λίγα μόνο κείμενα σχολιάζουν την «αλουσία» κάποιων κληρικών και ασκητών. Στα περισσότερα, κληρικοί και μοναχοί συμπορεύονται με τους λαϊκούς σε μια συχνά υπερβολική λουτροφιλία. «Βαλανεύς» ονομαζόταν ο υπεύθυνος των λουτρών, «καψάριος» εκείνος που φύλαγε στα αποδυτήρια τα ρούχα των λουομένων, «λουτράρις» (ή «λούστης» ή «περιχύτης») αυτός που βοηθούσε τον λουόμενο να ξεπλυθεί. Για την αποτρίχωση των λουομένων φρόντιζε ο «δρωπακιστής».