Στη Γερμανία του 19ου αιώνα το κλασικό ιδεώδες που είχε εμπνεύσει έναν Βίνκελμαν ή έναν Χέγκελ μετατρέπεται σε όπλο της άρχουσας τάξης. Η ταχύρρυθμη βιομηχανική ανάπτυξη δημιουργεί εξαθλιωμένες μάζες στις οποίες η εξουσία αντιπαραθέτει μια απόλυτη και αποστασιοποιημένη αισθητική. Αυτήν θα κληρονομήσει το Γ΄ Ράιχ. Οι Γερμανοί ταυτίζονται με την αρία φυλή και τους αρχαίους Έλληνες – οι Ναζί ειδικά με τους Δωριείς. Στην τέχνη επιλέγεται για τον άντρα το αθλητικό γυμνό που ενσαρκώνει την απρόσωπη αξία του «παναθλητή». Στην παράδοση των Maillol και Hildebrand τοποθετούνται οι εθνικοσοσιαλιστές γλύπτες Kolbe, Klimsch και Scheibe, τους οποίους θα ακολουθήσουν οι κατεξοχήν ενσαρκωτές της ναζιστικής ιδεολογίας Josef Thorak και Arno Breker. Η απολυτότητα των αντρικών μορφών έρχεται σε αντίθεση με μια πληθώρα γυναικείων μορφών που υποδηλώνουν σχετικότητα και παθητικότητα. Η καλύτερη απόδοση της σχέσης άντρα και γυναίκας στη ναζιστική τέχνη είναι η «Κρίση του Πάρη» του Ivo Saliger. Οι μοντέρνοι πειραματισμοί, εξπρεσιονισμός, ντανταϊσμός κ.ά., θεωρούνται «εκφυλισμένη τέχνη». Μια τέχνη εξ ολοκλήρου ηθογραφική επανέρχεται.
Τη σχέση του ανθρώπου με την κοινότητα αναλαμβάνει να καθορίσει η αρχιτεκτονική. Τα δημόσια κτήρια εφαρμόζουν έναν χοντροκομμένο κλασικισμό επιδιώκοντας να είναι γιγάντια, ορθογώνια, συμπαγή, απέριττα, φτιαγμένα από φυσικά υλικά και με μια επαναληπτική ομοιομορφία στις όψεις χάρη κυρίως σε δωρικές κιονοστοιχίες. Ο δωρικός κίονας γίνεται το σώμα του πολεμιστή και η κιονοστοιχία είναι η κοινότητα στην οποία αυτός εντάσσεται. Όπως και σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, η κατάλυση της ανθρώπινης υποκειμενικότητας με το πέρασμα από τη διαφορά στην ομοιομορφία είναι πρωταρχικό μέλημα του ναζισμού.