Όρος σχεδόν άγνωστος στην Ελλάδα, η «ομοκοινωνικότητα» εκφράζει ωστόσο μια γνωστή μας κοινωνική πραγματικότητα: με κύρια χαρακτηριστικά την ανδρική κυριαρχία και τον απόλυτο διαχωρισμό των φύλων, η ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα η «παραδοσιακή», υπήρξε κατεξοχήν ομοκοινωνική. Όλος ο δημόσιος χώρος ήταν οργανωμένος με βάση τις προσωπικές σχέσεις ανάμεσα σε άνδρες. Ένα παράδειγμα θεσμοθετημένης ανδρικής σχέσης είναι η αδελφοποιία.
Θεσμοθετημένη ή αυθόρμητη, η ανδρική ομοκοινωνικότητα προϋποθέτει την υπεραρρενωπότητα (machismo). Γνωρίζοντας ότι η σεξουαλικότητα ή η φιλία είναι κοινωνικές κατασκευές, θα εστιάσουμε στο περιεχόμενο που δίνει η νεοελληνική «παραδοσιακή» κοινωνία στους όρους σεξουαλικότητα και ανδρισμός.
Η ανεξέλεγκτη ηδυπάθεια και η ακόρεστη σεξουαλική «πείνα» των γυναικών, που έρχεται σε αντίθεση με το πρότυπο της ασεξουαλικής μάνας, πρέπει να καθυποταχθεί από την ανδρική σεξουαλική δύναμη προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της εκθήλυνσης που ένας άνδρας μόνιμα διατρέχει. Η ευρεία διάδοση της ενεργητικής ομοφυλοφιλίας ως τη δεκαετία του ’70 στηρίζεται στη λαϊκή αντίληψη ότι ο ενεργητικός άντρας δεν εκθηλύνεται, αντίθετα κάνει επίδειξη του ανδρισμού του. Ο φόβος του ευνουχισμού/εκθήλυνσης και η επίδειξη του ανδρισμού δεν οδηγούν μόνο στην ανάδειξη της ετερο-φυλοφιλίας, της υποταγής του θηλυκού στους άντρες, ως κυρίαρχης μορφής σεξουαλικότητας αλλά δομούν και τις ομοκοινωνικές σχέσεις των ανδρών διαγράφοντας και τα όριά τους.
Η «εκθήλυνση» κάποιου μέλους της ανδρικής ομάδας, είτε με τη μορφή της ομοφυλοφιλίας είτε της φυσικής αδυναμίας και τρυφερότητας ή μιας «συναισθηματικής» ετεροφυλοφιλίας, «μπλοκάρει» το σύστημα της ανδρικής αλληλοεκτίμησης και αλληλοαναγνώρισης. Η ανδρική τάξη καταλύεται. Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό γιατί η λανθάνουσα ομοφυλοφιλία της ανδρικής ομοκοινωνικότητας δεν μετατρέπεται σε ομοφυλοφιλία.
Κοινωνικό φύλο, ομοκοινωνικότητα, σεξουαλικότητα
30 Jun 2011
by vziampaka
- A
- A
- A