Δημοσιεύονται αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν- Μαρτινέγκου (1801-1832), αριστοκράτισσας από τη Ζάκυνθο που πέθανε λίγο μετά τη γέννηση του γιου της. Η αμεσότητα του λόγου της ζωγραφίζει πιστά το αποπνικτικό για ένα κορίτσι περιβάλλον του πατρικού σπιτιού, την παντελή έλλειψη γυναικείας εξουσίας που κάνει τη μάνα αδύναμη ακόμη κι ένα δάσκαλο να πάρει για την κόρη της. Η κόρη απευθύνεται στον πατέρα και το θείο της, τους εξηγεί γιατί θέλει να κλειστεί σε μοναστήρι. Οι γυναίκες που βλέπει γύρω της ζουν στην απομόνωση και τη δυστυχία.