Οι [αρχαίοι] Έλληνες πίστευαν ότι μετά το θάνατο η ψυχή αποχωριζόταν από το σώμα και ζούσε μια νέα ύπαρξη στον Κάτω Κόσμο. Το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών για την απεικόνιση της ψυχής ξεκινά στον 7ο αιώνα. Στον 6ο αιώνα και τον πρώιμο 5ο αιώνα αποκρυσταλλώνονται οι χαρακτηριστικοί τύποι απεικόνισης της ψυχής των νεκρών ως μικρογραφία του νεκρού, ως φτερωτές σκιές και ως μορφές σε φυσικό μέγεθος, παρόμοιες με αυτές των ζωντανών.