Με αφορμή μια μακέτα για το έργο του Emilio Isgrò «Oresteia di Tibellina», η σκηνογράφος Θάλεια Ιστικοπούλου αναφέρθηκε στα «χαμένα ίχνη του παρελθόντος» όπως αναδύονται από αεροφωτογραφίες ή φωτογραφίσεις δορυφόρων του σεισμόπληκτου εδάφους της Tibellina. Κατέληξε σε ένα εντυπωσιακό και ουτοπικό σκηνικό: έδαφος χρωματισμένο με τις διαφορετικές σκοτεινότητες της δορυφορικής λήψης, που αναδεικνύουν τα διαφορετικά χρονικά στάδια της ζωής στην επιφάνειά του.
Στον αντίποδα, ο Διονύσης Φωτόπουλος, σκηνογράφος και σκηνοθέτης της όπερας δωματίου «Πυλάδης», τοποθέτησε τους θεατές στο ερμητικό σκηνικό της Αποθήκης του Μεγάρου Μουσικής, «σφάλισε» τις πόρτες σαν ένα ψυγείο κρεάτων, ακινητοποίησε την σκοτεινότητα και αναπηρία της ζωής και την πλημμύρισε με οθόνες video.
Το πρόβλημα του Δράματος όμως συμπτύσσεται πάντα στο ίδιο ζητούμενο: ποια είναι η κλασική Ιδέα του τραγωδού, άσχετα αν θα παρασταθεί στο αρχαίο θέατρο ή στην υπόγεια Αποθήκη ενός Μεγάρου Μουσικής.