Για τις βάρκες που κινούνται σε ήρεμα και ρηχά νερά με πυκνή υδρόβια βλάστηση, σε βαλτώδεις περιοχές και ανάμεσα σε καλαμιώνες, οι κανόνες της ναυπηγικής τέχνης δεν ισχύουν. Τη μορφολογία τους υπαγορεύουν οι δικές τους συνθήκες. Ο επίπεδος πυθμένας, που ανυψώνεται και λεπταίνει στην πλώρη και την πρύμνη, τους επιτρέπει να υπερπηδούν ευκολότερα τη βλάστηση της λίμνης, να έχουν καλύτερη προώθηση αλλά και να τραβιούνται εύκολα στη στεριά. Οι κατασκευαστές τους ενδιαφέρονται πρώτιστα να είναι το σκαρί στέρεο και να «χτίζεται» εύκολα. Έτσι προκρίνουν τη λειτουργικότητα σε βάρος της αισθητικής φροντίδας και αποκλείουν σχεδόν πάντα την ύπαρξη καμπύλων τμημάτων. Στο άρθρο περιγράφονται αναλυτικά και με τους τοπικούς τους όρους η «βάρκα» της λίμνης των Ιωαννίνων, το «καράβι» της λίμνης της Καστοριάς, η «πλάβα» που συναντάμε στις λίμνες της Δοϊράνης και της Καστοριάς, στη Βεγορίτιδα και στην Πρέσπα, το «καράβι» των λιμνών Βόλβης και Κορώνειας και η «γάιτα» της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου.