Η μουσική στην αρχαιότητα συμπορευόταν με τη φιλοσοφία, την αστρονομία και τα μαθηματικά. Τα ανασκαφικά ευρήματα είναι απογοητευτικά. Πλάι στους θρυμματισμένους αυλούς από τη Δήλο, τέσσερις ανέπαφοι αυλοί βρέθηκαν στην Πομπηΐα. Το μοναδικό έγχορδο, λύρα με ηχείο από καύκαλο χελώνας, ανακαλύφθηκε σε τάφο στο δρόμο προς την Ελευσίνα. Το εύρημα θυμίζει τη λύρα που κατασκεύασε ο Ερμής και τελικά χάρισε στον Απόλλωνα.
Ο Μίδας ο Ακραγαντίνος, ο Σάτυρος ο Σάμιος αναφέρονται ως δεξιοτέχνες μουσικοί. Οι μουσικοί «της μόδας» που έπαιρναν μέρος σε μουσικούς αγώνες όλου του ελληνικού κόσμου ήταν πρόσωπα περιωπής και χρέωναν τους μαθητές τους με υψηλά δίδακτρα. Αντίθετα οι άσημοι ή οι πλανόδιοι που έπαιζαν το βαρίμιτον αμείβονταν πενιχρά. Ιδιαίτερα κακοχαρακτηρισμένη ήταν η τάξη των αυλητών που έπαιζαν στις κηδείες.
Συχνά τα αττικά αγγεία παριστάνουν μουσικές σκηνές: μουσικός που παίρνει μέρος σε αγώνες, γυναίκες στο γυναικωνίτη, ο Απόλλωνας. Στον κρατήρα του Προνόμου, ο αυλητής Πρόνομος από τη Θήβα συνοδεύει τις ετοιμασίες μιας παράστασης δράματος με τον Διόνυσο και την Αριάδνη.
Για τη μουσική ορολογία αντλούμε πληροφορίες από σχολιαστές και λεξικογράφους. Την εξαιρετική όμως τύχη να διαθέτουμε παρτιτούρες από την αρχαιότητα και να μπορούμε και να τις διαβάσουμε την οφείλουμε στα εγχειρίδια των θεωρητικών Περί Αρμονικής. Πρώτος διδάξας (προφορικά) υπήρξε ο Πυθαγόρας. Για τον Φιλόλαο και τον Αρχύτα τον Ταραντίνο τα μουσικά διαστήματα εκφράζονται με τη σχέση δύο ακέραιων αριθμών και οι συνδυασμοί τους διέπουν τις σχέσεις ανάμεσα στα άστρα και τους νόμους του σύμπαντος. Επιφανέστερος έλληνας μουσικός θεωρείται ο Αριστόξενος ο Ταραντίνος (4ος αιώνας π.Χ.). Στην πραγματεία του Περί Αρμονικής ανασκευάζει τους μαθηματικούς υπολογισμούς των Πυθαγορείων, εκφράζει τη θεωρία μιας συγκερασμένης κλίμακας και διατυπώνει για πρώτη φορά μια συγκροτημένη θεωρία της Ρυθμικής.
Τους θεωρητικούς της κλασικής εποχής δεν απασχολούσε η γραφή της μουσικής. Οι μαθητές μάθαιναν με το αυτί και τη μνήμη. Ωστόσο, οι όψιμες πηγές μας συμβαδίζουν με τις πληροφορίες για τον Πίνδαρο που έστελνε στα ξένα το κείμενο και τη μουσική των ποιημάτων του και για τους επαγγελματίες μελογράφους της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας τον 3ο αιώνα π.Χ. Το βέβαιο είναι ότι οι Έλληνες από τις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. χρησιμοποιούν δύο συστήματα μουσικής γραφής. Στο πρώτο, μια σειρά από σύμβολα που προέρχονται από το ιωνικό αλφάβητο πάνε από τέταρτο τόνου σε τέταρτο τόνου. Το άλλο αποτελείται από συλλαβές και το βλέπουμε στο επίνητρο του Μουσείου της Ελευσίνας. Ωστόσο, τα περισσότερα μουσικά κείμενα που επέζησαν ήταν γραμμένα με δύο άλλα συστήματα, το οργανικό και το φωνητικό, που με ένα διάγραμμα ανάγνωσης που πρόσφερε ο θεωρητικός Αλύπιος ξαναζωντανεύουν. Γνωστότεροι είναι οι δύο δελφικοί ύμνοι στον Απόλλωνα, χαραγμένοι στον νότιο τοίχο του Θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς τον 2ο αιώνα π.Χ. Τον δεύτερο ύμνο συνέθεσε ο Αθηναίος Λιμένιος. Το πιο ευανάγνωστο τεκμήριο αποτελεί η στήλη του Σεικίλου από τις Τράλλεις με επιτύμβια επιγραφή και μελωδία.