Ο έρωτας είναι αγαπημένο μοτίβο σε όλες τις αναπαραστατικές τέχνες και έχει τροφοδοτήσει θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και σενάρια σε κάθε εποχή. Η μακραίωνη χρήση μοτίβων σχετικών με τον έρωτα προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τη μυθοπλαστική του αναπαράσταση. Αυτό δεν αποκλείει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε, μέσα από τη μυθοπλασία, τους τρόπους με τους οποίους κάθε εποχή εκφράζει τις επικρατούσες πεποιθήσεις, συνήθειες και πρακτικές σχετικά με τον έρωτα. Ο κινηματογράφος είναι ένα πρόσφορο μέσον για να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τον ρόλο που παίζει ο έρωτας στις ανθρώπινες σχέσεις στις νεότερες κοινωνίες. Ιδιαίτερα στον ελληνικό κινηματογράφο μπορούμε να παρατηρήσουμε την εξέλιξη των κοινωνικών αντιλήψεων σ’ αυτό το κομβικό θέμα. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο ελληνικός κινηματογράφος υιοθέτησε αρχικά τις πατριαρχικές αντιλήψεις της παραδοσιακής κοινωνίας, έτσι όπως είχαν προσαρμοστεί στα δεδομένα της αστικής ζωής. Στη συνέχεια, και σε συνάρτηση με τις αλλαγές που επήλθαν στην κινηματογραφική παραγωγή κατά τη δεκαετία του 1970, οι κινηματογραφιστές είχαν τα περιθώρια να εκφράσουν προσωπικές παρατηρήσεις και απόψεις για τον έρωτα, απομυθοποιώντας τους κανόνες ευτυχίας που αναπαρήγαγε η προηγούμενη γενιά. Η σύγχρονη παραγωγή, επανακτώντας εμπορικούς στόχους, δείχνει μια μεγάλη απομάκρυνση από τα αισθήματα που συνόδευαν τα πρότυπα του έρωτα σε όλη την προηγούμενη περίοδο και τον παρουσιάζει ως ένα κεντρικό, ωστόσο ευκαιριακό καταναλωτικό αγαθό του σύγχρονου αμοραλιστικού κόσμου.