Είναι το βρέφος της Δίκτης που έθρεψε η Αμάλθεια, Δίας ή «νυχτοπερπατητής» Ζαγρέας, πρόγονος του ελλαδικού Διόνυσου; Οι ρίζες του πρωτότυπου διονυσιασμού βρίσκονται στην αρχαιοκρητική λατρεία του βλαστικού δαίμονα; Ήταν μια μυστηριακή λατρεία των λαϊκών τάξεων, μια θρησκεία εθνική ή κάποιο σύστημα «πρακτικής» μεταφυσικής; Με αυτά τα ερωτήματα κλείνει ο συγγραφέας, έχοντας υποστηρίξει ότι ο κορυφαίος δαίμων γεννιέται από τη Μητέρα-Φύση. Άλλοτε Διογενής, άλλοτε Διόνυσος, άλλοτε Ζαγρεύς κι άλλοτε Ζευς, το παιδί της Φύσης δεν είχε καθορισμένο φύλο, πέθαινε κάθε καλοκαίρι και ξαναγεννιόταν την άνοιξη και είχε σωτήριες, θεραπευτικές ιδιότητες. Ίσως ο «Κρηταγενής» Δίας να ήταν άλλη μια έκφραση του Κορυφαίου αυτού Κούρου που αντιπροσώπευε την αθανασία και λατρευόταν οργιαστικά.