Το άρθρο εμπνέεται από το αρχαιολογικό πάρκο που σχεδιάζεται για την Αθήνα και που περιλαμβάνει το Ζάππειο, τον Αρδηττό και το Ολυμπιείον, τμήμα της συνοικίας Μακρυγιάννη, το χώρο γύρω από την Πνύκα και του Φιλοπάππου, την αρχαία και τη ρωμαϊκή αγορά, τη βιβλιοθήκη του Αδριανού, τον Κεραμεικό και το Γκάζι. Το γεγονός ότι το πάρκο θα φτιαχτεί σε χώρους προκαθορισμένους περιορίζει την τόλμη των πειραματισμών. Τέτοιου είδους πρόβλημα δεν αντιμετώπισε ένα άλλο αρχαιολογικό πάρκο, το CUT (Colonia Ulpia Traiana), φτιαγμένο γύρω από τα ερείπια ρωμαϊκής αποικίας που ιδρύθηκε το 100 μ.Χ. περίπου. Βρίσκεται πλάι στην πόλη Ξάντεν της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας στη ΒΔ Γερμανία, στη συμβολή των ποταμών Λίπε και Ρήνου. Η αποικία έσβησε στα μέσα του 4ου αιώνα. Ο συγγραφέας περιγράφει λεπτομερώς πώς έχουν χρησιμοποιηθεί τα τείχη και το αμφιθέατρο για τον εκπαιδευτικό περίπατο, πως ο παιδότοπος είναι μια ρωμαϊκή πόλη, πως τα παιχνίδια των παιδιών εμπνέονται από την αρχαιότητα. Μέσα στο πάρκο οι ανασκαφές είναι επισκέψιμες, ενώ «κέντρο πληροφόρησης» ενημερώνει τόσο για την ίδια την CUT όσο και για τις πρακτικές της αρχαιολογικής έρευνας. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ο συγγραφέας προτείνει με ποιο μνημείο θα έπρεπε να συνδυαστεί η κάθε θεματική ενότητα για την αρχαία πόλη.