Από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, τόσο οι αρχαιολόγοι όσο και οι αρχιτέκτονες που κέρδισαν το Βραβείο της Ρώμης κινούνται προς την Πελοπόννησο, τις Κυκλάδες, τη Μικρά Ασία. Με εξαίρεση τα Δίδυμα και την Αλικαρνασσό, θέμα της αποστολής δεν είναι πια ένας μεμονωμένος ναός αλλά πλήρη ιερά: Ολυμπία, Δήλος, Δελφοί. Οι διαστάσεις των σχεδίων αυξάνονται υπερβολικά, η χρωματική παλέτα εμπλουτίζεται. Η αισθητικά πολύ ωραία αναπαράσταση των ανασκαφών στη Δήλο του Nénot (1881-1882) ανήκει στον κόσμο της φαντασίας, σε αντίθεση με τα πολύ πιο πειστικά σχέδια της Αποστολής του Lefèvre. Η Άλτις της Ολυμπίας που αποκαλύφθηκε το 1883 από τους Γερμανούς, αποτυπώνεται από τον Laloux. Στην Επίδαυρο, η κοινή εργασία του αρχιτέκτονα Defrasse και του αρχαιολόγου Lechat οδηγεί σε μια στοιχειοθετημένη αναπαράσταση του ναού του Ασκληπιού και της Θόλου της Επιδαύρου. Στο τέλος του 19ου αιώνα, οι Δελφοί αποτελούν την κορωνίδα όλης αυτής της σειράς των εργασιών. Σε πίνακες πελώριων διαστάσεων, ο Tournaire συνταιριάζει αυστηρές αρχαιολογικές απαιτήσεις και ανεπτυγμένη καλλιτεχνική αίσθηση. Με τον Pontrémoli στην Πέργαμο, τον Hulot στον Σελινούντα, τον Lefèvre στη Δήλο και τον Bonnet στην Πριήνη παρατηρούμε πώς, στις αρχές του 20ού αιώνα, το ενδιαφέρον για την πολεοδομία αντικαθιστά το ενδιαφέρον για τα μνημεία. Αστείρευτη πηγή έμπνευσης, η Ακρόπολη των Αθηνών ενέπνευσε το 1912 την αποστολή του Nicod που αποτύπωσε τους στύλους του Ολυμπίου Διός, την Πλάκα και απόψεις του Ιερού Βράχου με τη σύγχρονη πόλη στα ριζά του.