Οι πληροφορίες μας για τα ταφικά έθιμα της νεολιθικής Κύπρου προέρχονται από οκτώ θέσεις. Από αυτές, η Χοιροκοιτία, ο Απόστολος Ανδρέας – Κάστρος, η Καλαβασσός – Τέντα και ο Καραβάς ανήκουν στην ακεραμική ή Νεολιθική ΙΑ περίοδο (5800-5250 π.Χ.). Στη Νεολιθική ΙΙ (3500-3000 π.Χ.) ανήκει η Σωτήρα και στην πρώιμη Χαλκολιθική (3000-2500 π.Χ.) η Ερήμη, η Καλαβασσός Β και η Λέμπα. Ο πιο συνηθισμένος τάφος είναι ένας απλός, επιμήκης λάκκος στο δάπεδο των σπιτιών ή έξω από αυτά αλλά πάντα στα όρια του οικισμού. Καμιά φορά ο τάφος έχει σχήμα κυκλικό όπως στη Χοιροκοιτία, όπου διαπιστώνεται κάποια ειδική φροντίδα στην ταφική διαδικασία. Οι νεκροί αποτίθενται στην πλειονότητά τους στο πλευρό με λυγισμένα τα χέρια και τα πόδια, ακέραιοι και χωρίς σταθερό προσανατολισμό. Οι ταφές είναι ατομικές και πρωτογενείς με ελάχιστες εξαιρέσεις. Χαρακτηριστική είναι η ύπαρξη μια βαριάς πέτρας ή πολλών μικρότερων πάνω στο κεφάλι ή το σώμα του νεκρού που, σε συνδυασμό με τις δύο μοναδικές στο είδος τους περιπτώσεις δεμένων και στρεβλωμένων σωμάτων, συνηγορεί υπέρ μιας έντονης νεκροφοβίας. Τα κτερίσματα, λίθινα αγγεία κατά κανόνα, σπάζονται κατά την ταφή, λίγα λίθινα εργαλεία ή όπλα από πυριτόλιθο, μεγάλος αριθμός από κοσμήματα καθώς και θαλασσινά κοχύλια περισσότερο για παιδιά και βρέφη. Συγκριτικά, τα ταφικά έθιμα της νεολιθικής Κύπρου είναι απλά και εμφανίζουν μια ομοιογένεια με τα έθιμα της σύγχρονης Ελλάδας και της Ανατολίας, με μόνη εξαίρεση την πολυπλοκότητα των εθίμων του Çatal Hujuk.