Το Μουσείο ως κτιριακός τύπος στην ιστορία της αρχιτεκτονικής εμφανίζεται στα τέλη του 18ου αιώνα. Στην πρώτη του μνημειώδη έκφραση το μουσείο στεγάζει τις ιδιωτικές συλλογές των ευγενών ή του κλήρου, κρατώντας τον κοινό πολίτη σε απόσταση (π.χ.: το Φριντερισιάνουμ στο Κάσελ).
Τα πρώτα κρατικά μουσεία για το ευρύ κοινό, το Βρετανικό Μουσείο και το Λούβρο, δημιουργήθηκαν τον 18ο αιώνα και αποτελούν ορόσημα του ανερχόμενου αποικιοκρατισμού και εθνικισμού. Αυτός ο τύπος μουσείου βρήκε πρόθυμους μιμητές στα μικρά κρατίδια της Γερμανίας, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα το Παλαιό Μουσείο του Σίνκελ στο Βερολίνο και τη Γλυπτοθήκη του Μονάχου του Κλένζε.
Αντίθετα, το μοντέρνο κίνημα του 20ού αιώνα επαναδιατυπώνει τον ορισμό του Μουσείου ως δημοκρατικού θεσμού με εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η αλλαγή στη σύλληψη του ρόλου του Μουσείου συμβαδίζει με τον νέο αρχιτεκτονικό τύπο του: Μουσείο της Χάγης (Μπερλάγκε), Κρέλερ-Μύλερ Στίφτουγκ (Χ. Βαν ντε Βέλντε), Μουσείο Γκούγκενχάιμ (Φρανκ Λόιντ Ράιτ).
Στη Γερμανία, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ευνοείται η τάση να διαφυλαχθεί το οικοδομικό υλικό που είχε διασωθεί από τον πόλεμο, δημιουργώντας συχνά ένα συνδυασμό παλαιού και νέου (π.χ.: Παλαιό Μουσείο του Βερολίνου, Παλαιά Πινακοθήκη του Μονάχου). Το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης του Βερολίνου από τον Μις βαν ντερ Ρόε σηματοδοτεί μια νέα εποχή της σύγχρονης αρχιτεκτονικής μουσείων. Η διάθεση για ένα ανοιχτό, «ευέλικτο» Μουσείο αντανακλά και στην αρχιτεκτονική. Χαρακτηριστικά δείγματα είναι η Νέα Πινακοθήκη της Στουτγκάρδης του Στέρλινγκ, το Γερμανικό Μουσείο Αρχιτεκτονικής του Ούγκερς, το Μουσείο Χειροτεχνίας της Φραγκφούρτης του Μάγερ. Τα δύο τελευταία ανήκουν στην επονομαζόμενη «όχθη των μουσείων» στη Φραγκφούρτη.