Μια «πλήρης» μεταφραστική πρακτική όπως αυτή που εφαρμόζουν στον Οιδίποδα τυράννο η Μαγιότ Μπολάκ και ο Ζαν Μπολάκ στηρίζει σήμερα πολλές παραστάσεις: την παράσταση της Ορέστειας του Πέτερ Στάιν από την Σάουμπύνε και τις «αναγνώσεις» της Αντιγόνης στη Γερμανία και τη Γαλλία με σκηνοθετημένη τη γλώσσα του Χαίλντερλιν. Ο Αντουάν Βιτέζ αποκτά πρόσβαση στην αρχαιότητα μέσω του μύθου της νεότερης Ελλάδας: Στην Ηλέκτρα του 1971, ο Βιτέζ δημιουργεί παρενθέσεις με στίχους του Ρίτσου και, το 1986, το ανέβασμά του διαποτίζεται από μια νεοελληνική αίσθηση.
Στο πλαίσιο της χρήσης ενός αρχέτυπου μύθου λειτουργεί η μορφή της Αντιγόνης στο Ρομανσέρο του Οιδίποδα και στο Ευαγγέλιο του Οξύρινχουπου ανέβασε ο Εουζένιο Μπάρμπα. Η έμφαση στο θεατρικό δρώμενο θεμελιώνει το ανέβασμα από τον Λη Μπρούερ του Γκόσπελ επί Κολωνώ, όπου το λίγο κείμενο αποδίδεται σαν ορατόριο με ψαλμωδίες των Μαύρων της Αμερικής. Συγκλονιστική ήταν και η σκηνοθετική πρόταση για τον Αίαντα του Σοφοκλή που ανέβασε ο Πήτερ Σέλαρς στην Ουάσινγκτον το 1986. Ο Συλβαδόρ Τάβορα, δημιουργώντας μια αντιστοιχία ανάμεσα στις βακχικές τελετές και τις ανδαλουσιανές αγροτικές γιορτές, εμφανίζει την ιέρεια του φλαμένκο, Μανοέλα Βάργκας, στο ρόλο της Αγαύης.
Το παλίμψηστο των μύθων ομαδοποιεί παραστάσεις όπως ο Οιδίπους τύραννος του Γύργκεν Γκος, η Μήδεια του Αλεξάντερ Λανγκ, ακόμη και ηΆλκηστις του Μπομπ Ουίλσον, μικτό θέαμα που παρατάσσεται επί σκηνής με την Περιγραφή εικόνας του Χάινερ Μύλλερ και την ιαπωνική φάρσα Κυογκέν, τον Παγιδευτή πουλιών στην κόλαση.