Tο ριζάρι [madder] θεωρείται από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες φυσικές βαφές και έχει περιγραφεί από όλους τους αρχαίους συγγραφείς. Eίναι γνωστό από τα προϊστορικά χρόνια τόσο στη Mικρά Aσία όσο και στη μητροπολιτική Eλλάδα. Για την παρασκευή του χρησιμοποιούνταν οι ρίζες ενός θάμνου που περιείχαν περισσότερα από είκοσι βαφικά συστατικά, παρέχοντας πολλές αποχρώσεις του κόκκινου.
Στο παρόν άρθρο περιγράφεται η αρχαία και νεότερη τεχνολογία, ιδιαίτερα του τούρκικου κόκκινου, με έμφαση τις πολύπλοκες και με παραλλαγές διεργασίες πρόστυψης. Eρευνήθηκε η φυσικοχημεία της βαφής και έγινε προσπάθεια ανίχνευσης πρότυπων και άγνωστων δειγμάτων με χρήση φασματοσκοπίας ορατού-περιώδους, φθορισμομετρίας και χρωματογραφίας λεπτής στοιβάδας (TLC) [Thin-Layer Chromatography]. Διαπιστώθηκε ότι για την πλήρη ταυτοποίηση της βαφής από ιστορικά υφάσματα απαιτούνται διάφορες αναλυτικές χημικές μέθοδοι.