Ύστερα από μια σύντομη περιδιάβαση σε κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας τα οποία επενδύουν το όνειρο με ιδιότητες που αμφισβητούν τη θεϊκή προέλευση και την προφητική του διάσταση, το άρθρο αυτό επικεντρώνεται στην πολύτιμη μαρτυρία του Αίλιου Αριστείδη (2ος αιώνας μ.Χ.): οι Ιεροί Λόγοι του θεωρούνται ως η πρώτη εκτενής αυτοβιογραφική απόπειρα στην ιστορία της λογοτεχνίας, μια ονειρο(βιο)γραφία, μια Traumbiographie, όπως λέει ο G. Misch. Τα όνειρα του Αίλιου Αριστείδη συνοψίζουν τη λαϊκή πίστη της εποχής του, παράλληλα, όμως, το γεγονός ότι η ερμηνεία τους είναι υπόθεση του ίδιου του υποκειμένου τα κάνει να λειτουργούν ως ψυχική απαρτίωση.