Η ιστορικά αποδεδειγμένη απροθυμία της Αθήνας να πειθαρχήσει σε σχεδιασμούς προδίδει ένα ζωντανό οργανισμό. Η πόλη χρειάζεται μια ταυτότητα που θα περιέχει όλα τα στοιχεία της καταγωγής και της εξέλιξής της. Η νοσταλγία του παρελθόντος είναι άγονη. Η πόλη δεν είναι σκηνικό. Αναγνωρίζοντας τα σημάδια της πόλης, αναδεικνύουμε όχι μόνο τα μνημεία αλλά και τα τοπόσημα, τις χαράξεις, τις μορφές, τις κλίμακες, τις θέες, κτήρια μεμονωμένα ή σύνολα, τις σχέσεις και τους συμβολισμούς στο χώρο. Κομμάτια του νήματος της ιστορικής Αθήνας που πρέπει να συνδεθεί και να γίνει ορατό. Η Αθηνάς, η Αιόλου, η Ερμού, η Πειραιώς και η Σταδίου χαράχτηκαν από τους Κλεάνθη και Schaubert. Η Αιόλου και η Αθηνάς παραμένουν οι κύριοι άξονες οπτικής επικοινωνίας με την Ακρόπολη. Το μεγάλο ισοσκελές τρίγωνο Πειραιώς-Σταδίου-Ερμού εξακολουθεί να είναι η καρδιά του κέντρου της πόλης.
Την ανομοιομορφία στο ιστορικό κέντρο δημιουργούν κτήρια από διαφορετικές εποχές που δεν συνυπάρχουν αρμονικά. Αυτά τα πολύμορφα μέτωπα των δρόμων του κέντρου της Αθήνας χρειάζεται να ιδωθούν ως τυπολογικά «πολύχρωμα» σύνολα. Ωστόσο, αν ένας πεζός στην επικίνδυνη πορεία του ανάμεσα από στύλους, οχήματα, πάγκους, τραπεζάκια, ζαρντινιέρες κ.ά., είχε την πολυτέλεια να κοιτάξει γύρω του, θα έβλεπε και μια παραμορφωμένη εικόνα της πόλης, με όψεις κτηρίων αλλοιωμένες βάρβαρα από τα σχήματα και τα χρώματα επιγραφών και διαφημίσεων. Την ασχήμια αυτή ενισχύει η εγκατάλειψη των κτηρίων στη φθορά του χρόνου. Το ιστορικό κέντρο έχει τεράστια ανάγκη αλλά και τεράστια περιθώρια για ρυθμιστικές παρεμβάσεις, για ένα αστικό σχεδιασμό.