Ο Γεώργιος Π. Λάββας, Τακτικό Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής Ρυθμολογίας και Θεωρίας της Αρχιτεκτονικής, είχε αναπτύξει έναν έντονο προβληματισμό ως προς το ζήτημα της ανανέωσης της ορθόδοξης ναοδομίας και τέχνης. Η κριτική του εστιαζόταν στην ιδεοληπτική επιλογή συγκεκριμένων τύπων της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και στην άκριτη υιοθέτησή τους. H ανάθεση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως του σχεδιασμού του ναού του Απ. Παύλου στο Ορθόδοξο Κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Γενεύη τού επέτρεψε να αναπτύξει έμπρακτα τους θεωρητικούς αυτούς προβληματισμούς. Δύο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που περιγράφουν το συνθετικό πρόγραμμα του ναού: α. η υπερβατική χρήση του φωτός με την ιεραρχημένη ποσοτικά και ποιοτικά εισαγωγή του, β. η επανερμηνεία του κοσμικού συμβολισμού του τρούλου με τη μορφή ελλειψοειδούς βούτας. Στα σχέδιά του για την ανέγερση ενός νέου ορθόδοξου ναού στην περιοχή «Μπασίς» Θεσσαλονίκης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως επιχείρησε την ελεύθερη και δημιουργική σύνθεση στη βάση ενός συγκεκριμένου αρχιτεκτονικού προτύπου, του οκταγωνικού ναού του Καθίσματος της Παναγίας. Απώτερος στόχος του ήταν να υπάρξει επιτέλους ένας γόνιμος και δημιουργικός διάλογος με την παράδοση, μια ανανέωση που δεν θα πηγάζει από φορμαλιστικούς ιδεασμούς αλλά από τις εσωτερικές δομές που μέχρι σήμερα προώθησαν τη δημιουργική της εξέλιξη.