Το 1980 καταστράφηκαν, από πυρκαγιά, πολλά έργα του Κ. Παρθένη (1878-1967). Τρεις μισοκαμένοι πίνακες, ανάμεσά τους και «Ο θερισμός» (διαστάσεων 1,66×1,56 μ.), μεταφέρθηκαν στο Εργαστήριο Συντήρησης της Εθνικής Πινακοθήκης. Ο συγγραφέας περιγράφει διεξοδικά τις μεθόδους και τα πολλά και πολύπλοκα στάδια της αποκατάστασης του πίνακα.
Στο τελευταίο στάδιο της αποκατάστασης το ζήτημα ήταν η επέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα στην αισθητική μορφή του έργου τέχνης για τη μέλλουσα βιωσιμότητά του. Οι ειδικοί ονομάζουν την υλική και αισθητική φθορά που προκαλεί σε ένα έργο τέχνης ο χρόνος «έλλειψη». Αντίθετα, οι φθορές και καταστροφές που προκάλεσαν βίαια γεγονότα ονομάζονται «απώλειες» της αισθητικής μορφής της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στον «Θερισμό» έπρεπε να αποκατασταθεί η διαταραγμένη αισθητική του. Για την αντιμετώπιση της «απώλειας» χρησιμοποιήθηκε η χρωματική επιλογή που στηρίχτηκε στη θεωρία του δρα Ουμπέρτο Μπαλντίνι και που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην αισθητικομορφική αποκατάσταση της «Σταύρωσης» του Τσιμαμπούε στην εκκλησία Σάντα Κρότσε της Φλωρεντίας.
Εκ των υστέρων, επικράτησε άλλη πρόταση: αφαιρέθηκε η χρωματική επιλογή, ξηλώθηκε το στοκάρισμα και έμεινε μόνο η λινάτσα. Η ψυχρή αισθητική που δημιουργήθηκε κατευθύνει το βλέμμα στα ακρωτηριασμένα κομμάτια προκαλώντας λύπη και απογοήτευση αντί για αισθητική χαρά.