Η συγγραφέας, με αφορμή τα προβλήματα ενός κιονόσχημου κρατήρα, ξεναγεί τον αναγνώστη σε κάποιο εργαστήριο αγγειοπλαστικής στην αρχαία Αθήνα. Πώς γίνεται η επεξεργασία του πηλού και το πλάσιμο των αγγείων; Πώς πλάστηκε ο συγκεκριμένος κρατήρας; Τα στάδια της διακόσμησης, η λείανση και το γυάλισμα, το μελανό γυάλωμα.
Ο κιονοειδής ερυθρόμορφος κρατήρας, που απεικονίζει αυλητή στη μία πλευρά και δισκοβόλο στην άλλη, χρονολογείται στα 490-480 π.Χ. Βρέθηκε στην Αθήνα το 1937, στις ανασκαφές της Αρχαίας Αγοράς, συγκολλήθηκε και συμπληρώθηκε πριν από πολλά χρόνια. Μια τυχαία πτώση του επέβαλε νέα επέμβαση συντήρησης και αισθητικής αποκατάστασης. Σε αρκετά σημεία της ερυθρόμορφης διακόσμησης υπήρχαν μαύρα στίγματα. Τμήματα γύψινων συμπληρώσεων παρέμεναν κολλημένα σε κομμάτια του αγγείου ιδίως στο εσωτερικό. Στις συγκολλήσεις είχε χρησιμοποιηθεί γομαλάκα, φυσική ρητίνη που με τα χρόνια χάνει κάθε πλαστικότητα και δημιουργεί πίεση στις ενώσεις, με αποτέλεσμα να ξεκολλούν τα κομμάτια με το παραμικρό. Στο τέλος γίνεται πολύ πιο σκληρή από το ίδιο το κεραμικό κι έτσι, όταν ξεκολλούν δυο κομμάτια, συχνά αποσχίζεται μέρος της μιας επιφάνειας της ένωσης.
Η συντήρηση άρχισε με τα τέσσερα στάδια καθαρισμού των κομματιών. Στη συγκόλληση χρησιμοποιήθηκε ακρυλική κόλλα με δράση εύκολα αντιστρεπτή, με ιδιότητες που δεν αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου και με την επιθυμητή θερμοπλαστική συμπεριφορά που έχει και η γομαλάκα. Στις εργασίες συμπλήρωσης χρησιμοποιήθηκαν καλούπια από λάστιχο σιλικόνης ή από ελαστομερές οδοντοτεχνικό υλικό, φύλλα οδοντιατρικού κεριού και οδοντιατρικός γύψος. Για την αισθητική αποκατάσταση ο λευκός γύψος χρωματίστηκε με ακρυλικό χρώμα, μαύρο ή κοκκινωπό, έναν τόνο ανοιχτότερο από την αρχαία βαφή.