Σε ολόκληρο τον 19ο αιώνα, στις Σχολές Καλών Τεχνών της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας, η ακαδημαϊκή διδασκαλία στηριζόταν στην αντιγραφή έργων της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Εκτός από την πιστή απόδοση των πρωτοτύπων, υπάρχουν και οι παραλλαγές που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Το 1815 ο Επτανήσιος Παύλος Προσαλέντης δημιουργεί την προτομή του «δαιμονίου Πλάτωνος». Στο Βασιλικόν Πολυτεχνείον της Αθήνας η γλυπτική αρχίζει να διδάσκεται το 1847. Από τους πρώτους απόφοιτους, ο Λεωνίδας Δρόσης εισάγει ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα στον γλυπτό διάκοσμο της Ακαδημίας των Αθηνών. Στη «Γέννηση της Αθηνάς», θέμα του κεντρικού αετώματος, ο Δρόσης αξιοποιεί πολυκλείτεια πρότυπα. Μπροστά από το κεντρικό κτήριο, τα αγάλματα του Απόλλωνα και της Αθηνάς πάνω σε ιωνικούς κίονες παραλλάσσουν τον Απόλλωνα Belvedere του Βατικανού και τον τύπο της φειδιακής Αθηνάς Προμάχου. Οι κλασικιστικές μεταβολές του Δρόση εκφράζονται σαφέστατα στους ανδριάντες του Σωκράτη και του Πλάτωνα στη σκάλα μπροστά στην Ακαδημία. Τις παραλλαγές κλασικών προτύπων από τον Δρόση εκπροσωπεί παραστατικά η Πηνελόπη του (1873). Παρουσιάζονται οι γλύπτες Δημήτριος Φιλιππότης, Γεώργιος Βιτάλης, Γεώργιος Βρούτος, Γιαννούλης Χαλεπάς, Ιωάννης Λαμπαδίτης, Γεώργιος Παπαγιάννης, Γεώργιος Μπονάνος, ο σημαντικότερος κλασικιστής ανδριαντοποιός της νεοελληνικής γλυπτικής, Θωμάς Θωμόπουλος, Μιχάλης Τόμπρος κ.ά.