Εκτός από τη χρονογραφία, την ιστορία και τα ιατρικά συγγράμματα, τα αγιολογικά κείμενα, και ιδιαίτερα το τμήμα εκείνο των Βίων το οποίο αναφέρεται στα θαύματα που έκαναν οι άγιοι είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον, έχουν αποδειχτεί σημαντική πηγή πληροφόρησης σχετικά με τις ασθένειες του γυναικείου βυζαντινού πληθυσμού, τα μέσα θεραπείας τους και τον τρόπο αντιμετώπισής τους από τους συγχρόνους τους. Μεγάλο ποσοστό των θαυμάτων αφορούσε στη θεραπεία γυναικών από ανίατες ή επίπονες ασθένειες, που μπορούσαν να τις περιθωριοποιήσουν κοινωνικά ή και να αποβούν μοιραίες για τη ζωή τους. Οι ασθένειες ήταν είτε ασθένειες του γενικού πληθυσμού (καρκίνος, δερματικές παθήσεις, παθήσεις των ματιών, παράλυση των άνω ή κάτω άκρων, κεφαλαλγία) είτε αποκλειστικά γυναικολογικές παθήσεις, όπως οι αιμορραγίες των γεννητικών οργάνων, ενώ με το μανδύα της δαιμονικής κατάληψης περιγράφεται από τους Βυζαντινούς ένας μεγάλος αριθμός ψυχικών ή εγκεφαλικών παθήσεων, όπως επιληψία, τετραπληγία, κρίση μανίας.
Οι ασθενείς Βυζαντινές, και ιδιαίτερα όσες δεν ανήκαν σε εύρωστες οικονομικά οικογένειες, κατέφευγαν σπάνια σε γενικούς γιατρούς, δεν επωφελούνταν αρκετά από τις δυνατότητες της βυζαντινής ιατρικής επιστήμης, και, κατά κάποιον τρόπο, βρίσκονταν στο περιθώριο της κοινωνίας. Τα θαύματα των αγίων, εκτός από το να αποδείξουν τις θεϊκές ιδιότητες αυτών που τα τελούσαν, απέβλεπαν στην κατά το δυνατό αποδοχή της ανήμπορης ή ανάπηρης στην κοινωνία ιδίως μετά την αποθεραπεία της.