Η ιδεολογία περί κατωτερότητας των γυναικών και περί του αυστηρά οικογενειακού τους προορισμού εκδηλώνεται έντονα στον τομέα της εργασίας. Οι γυναίκες μπαίνουν στην παραγωγή όταν λείπουν τα αντρικά χέρια και συνήθως χαρακτηρίζονται ανειδίκευτες. Ο φυλετικός διαχωρισμός διακρίνει «αντρικά» και «γυναικεία» επαγγέλματα. Οι γυναίκες όμως καλούνται να καλύψουν τριπλό ωράριο –εργαζόμενη, νοικοκυρά, σύζυγος-μητέρα– και να υποκαταστήσουν παιδικούς σταθμούς, στέγες γερόντων και ό,τι άλλο αφήνει ακάλυπτο η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα στερούνται όσες αναγκάζονται σε απασχόληση στο σπίτι ή εργάζονται σε μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Η γυναικεία ανεργία «διαβάζεται» ως μια θετική λύση για την αντρική. Στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα δεν εκπροσωπούνται γυναίκες. Διεθνείς Συμβάσεις και Νόμοι είτε ρυθμίζουν συγκεκριμένα μόνο θέματα είτε δεν εφαρμόζονται, με αποτέλεσμα η πραγματική ζωή των γυναικών να μην έχει σχέση με εκείνη που προβλέπει το γράμμα του Νόμου.