Καθώς οι ασπρισμένοι ξύλινοι πίνακες και άλλα φθαρτά υλικά δεν σώθηκαν, η ελληνική επιγραφική μελετά τις αρχαίες ελληνικές επιγραφές πάνω σε πέτρα ή χαλκό. Η χρονική της διάρκεια, από τις αρχές της αλφαβητικής γραφής ως τα τέλη της ελληνιστικής εποχής, συναγωνίζεται την τεράστια γεωγραφική έκταση του αρχαίου κόσμου. Από την Αθήνα και μόνο, 13.500 επιγραφές φυλάσσονται στο Επιγραφικό Μουσείο, 7.500 στο Μουσείο της Στοάς του Αττάλου, άλλες στους «Αέρηδες» στην Πλάκα, κι άλλες κάτω από την Ακρόπολη. Οι επιγραφές διακρίνονται σε δημόσιες και ιδιωτικές. Με εντολή των πόλεων χαράχτηκαν ψηφίσματα, νόμοι, απόδοση λογαριασμών των αρχόντων, κατάλογοι. Με εντολή των ιερατείων χαράκτηκαν κανονισμοί, οδηγίες για τους πιστούς. Στις ιδιωτικές ανήκουν οι αναθηματικές επιγραφές, διάφορα επιτύμβια, ορόσημα νομής κτημάτων, προικώων, κ.ά. Οι επιγραφές των αρχαϊκών χρόνων εμφανίζουν μεγάλη ετερομορφία που οφείλεται στην κατά τόπους αφομοίωση του φοινικικού αλφάβητου. Από τις παραλλαγές του αλφάβητου ξεχώρισαν το ιωνικό (ή ανατολικό) στα παράλια της Μ. Ασίας και το Αιγαίο, και το χαλκιδικό (ή δυτικό) που μεταφέρθηκε από την Κύμη της Εύβοιας στην Cuma της Ιταλίας. Ο συγκερασμός των δύο στην Αθήνα το 403 π.Χ. διαμόρφωσε το αλφάβητο της ιωνικο-αττικής γλώσσας. Βουστροφηδόν, κιονηδόν και στοιχηδόν είναι οι τρόποι παρουσίασης των επιγραφών.