Στην περιφέρεια της σύγχρονης πόλης της Ρόδου, σε οικόπεδο προορισμένο για ανοικοδόμηση, αποκαλύφθηκε τμήμα της νοτιοδυτικής αρχαίας νεκρόπολης. Ο ίδιος χώρος είχε χρησιμοποιηθεί από την αρχαιότητα και ως λατομείο εξόρυξης πωρόλιθου. Στο οικόπεδο εντοπίστηκαν τα κατάλοιπα μέρους εκτενέστερου νεκροταφείου με δεκαοκτώ λαξευτούς κιβωτιόσχημους τάφους, δύο κτιστούς κιβωτιόσχημους, δύο λαξευτούς θαλάμους, πέντε θήκες λαξευμένες ή κτιστές που περιείχαν καύσεις σε τεφροδόχα αγγεία ή οστεοθήκες με ιστορική συνέχεια από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. ως τους ρωμαϊκούς χρόνους και δεκατρείς ελεύθερες επιφανειακές ταφές από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Στην ανατολική πλευρά του οικοπέδου, λαξευμένο σε ενιαίο τμήμα φυσικού βράχου, βρέθηκε δίδυμο ταφικό μνημείο, τμήμα ευρύτερου ταφικού συγκροτήματος όπως δείχνει η επέκταση του περιβόλου του. Οι είσοδοι των δύο ταφικών θαλάμων ήταν σφραγισμένες με καλυπτήριες πέτρες. Οι πανομοιότυποι τάφοι έχουν ορθογώνιο σχήμα και αετωματική οροφή. Ο πρώτος ταφικός θάλαμος ήταν σφραγισμένος αλλά είχε συληθεί. Δεν βρέθηκε καν ίχνος από οστά. Τα ευρήματα, που προέρχονται από την επίχωση, είναι τέσσερα μυροδοχεία ατρακτοειδούς σχήματος των ύστερων ελληνιστικών χρόνων, το κάτω μέρος οξυπύθμενου αμφορίσκου, λυχνάρι με αποκρουσμένο μυκτήρα και πήλινο δισκοειδές αντικείμενο.
Ο δεύτερος θάλαμος ήταν ασύλητος. Ο νεκρός είχε τοποθετηθεί σε ύπτια θέση. Πάνω του, στην αριστερή θωρακική χώρα, είχε τοποθετηθεί αργυρό ομφαλωτό φιαλίδιο. Τα υπόλοιπα κτερίσματα, από τα πλέον χαρακτηριστικά των νεκροπόλεων της Ρόδου, ήταν δύο οξυπύθμενοι αμφορίσκοι, ένα μυροδοχείο, ένα λυχνάρι και σιδερένια στλεγγίδα. Κυρίως από το μυροδοχείο και το λυχνάρι, η γυναικεία αυτή ταφή χρονολογείται στο α’ τέταρτο του 3ου αιώνα π.Χ.