Από τα βάθη των αιώνων συναντώνται κρούσματα αυτοκτονίας, τα οποία μας μεταφέρουν πρώτοι οι τραγικοί ποιητές. Η έρευνα που επιχειρούμε στο άρθρο αυτό μέσα από τα φύλλα των εφημερίδων, τόσο για τα περιστατικά όσο και για τον προβληματισμό προς αντιμετώπιση του φαινομένου, μας οδήγησε στο σκεπτικό ότι όσο δύσκολο είναι να εντοπίσει κανείς επακριβώς τα αίτια –τα οποία διαφέρουν από άτομο σε άτομο– άλλο τόσο είναι αδύνατο να δοθούν συμβουλές επί συνόλου. Πώς να εξηγηθούν οι αυτοκτονίες του Περικλή Γιαννόπουλου, του Κώστα Καρυωτάκη, της Πηνελόπης Δέλτα, του Ιωάννη Συκουτρή; Και παρά τις διευκρινίσεις που έδωσαν ορισμένοι, άφησαν και πολλά ερωτηματικά. Η κοινωνία αντιμετώπισε πάντα με επιφυλακτικότητα την αυτοκτονία και πολλές φορές με ειρωνεία! Αν και από τα τέλη του 19ου αιώνα, ο Emile Durkheim με το βιβλίο του Κοινωνικές αιτίες της αυτοκτονίας έδωσε το στίγμα του φαινομένου, προσπαθώντας να ανακαλύψει τις αιτίες και να θέσει υπόλογη την κοινωνία, παραδέχεται ωστόσο ότι κάτι βαθύτερο και εντελώς προσωπικό συμβαίνει. Οι σύγχρονες κοινωνίες οργάνωσαν συνέδρια, κέντρα για τόνωση του ηθικού, ανέλυσαν τα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά αίτια, οι στατιστικές όμως δείχνουν πάντα ανοδική τάση στα ποσοστά, μέχρι και 260% από το 1950. Το μόνο που συστήνουν οι ψυχολόγοι είναι η παλαιά καλή συνταγή: αγάπη και φροντίδα για τα ευαίσθητα αυτά άτομα.