Τα στοιχεία που αντλούμε από τις πηγές σχετικά με το ζήτημα της αυτοκτονίας στο Βυζάντιο είναι πολύ περιορισμένα, γεγονός που εξηγεί για ποιο λόγο το θέμα δεν έχει διερευνηθεί. Τα περιστατικά αυτοχειρίας που έχουν καταγραφεί από τον 4ο αιώνα έως την ιουστινιάνεια περίοδο αφορούν σχεδόν αποκλειστικά ειδωλολάτρες και περιπτώσεις διαιώνισης μιας στρατιωτικής παράδοσης – ότι για έναν ηττημένο στρατιωτικό ηγέτη δεν υπήρχε άλλη επιλογή παρά να αυτοχειριαστεί, προκειμένου να γλιτώσει την ατίμωση και την ταπείνωση στα χέρια των νικητών. Σε μεταγενέστερες περιόδους, παρόμοια περιστατικά αντιμετωπίζονταν ίσως ως ταμπού και πιθανόν να αποσιωπούνταν. Τα δικαστικά αρχεία επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι τα περιστατικά αυτοκτονίας γυναικών σε κατάσταση εξαιρετικής έντασης δεν ήταν ασυνήθιστα και περιέχουν αναφορές σε αυτοκτονίες ανθρώπων που είχαν καταστραφεί οικονομικά και βρίσκονταν σε απόγνωση.
Ο απαγχονισμός φαίνεται ότι ήταν η πιο κοινή μέθοδος αυτοκτονίας, με το μαχαίρωμα και τον πνιγμό να ακολουθούν. Επίσης, το να κόβει κανείς τις φλέβες του καταγράφεται σε μία και μόνο περίπτωση – παρόλο που το περιστατικό αποδείχτηκε ότι ήταν ψεύτικη αυτοκτονία. Δράστης ήταν ο εικονοκλάστης Πατριάρχης Ιωάννης Γραμματικός.