Λατρευτικά, αναθηματικά ή διακοσμητικά, τα ελληνικά γλυπτά συνδέθηκαν με τους ναούς και τη θρησκεία. Αλλά και με την πόλη: μνημεία ταφικά, αναμνηστικά μιας νίκης. Τα θέματά τους οι γλύπτες τα αντλούσαν από το μυθικό παρελθόν των Ελλήνων και από την καθημερινή ζωή. Τα υλικά που δούλευαν ήταν ο ασβεστόλιθος και το μάρμαρο, το οποίο επιζωγράφιζαν, ο χαλκός, το ξύλο, λιγότερο ο πηλός, ο συνδυασμός χρυσού και ελεφαντοστού, σπάνια ο σίδηρος.
Τα πρωιμότερα αγάλματα της αρχαϊκής εποχής (π. 700-480 π.Χ.) μαρτυρούν την επίδραση από την Ανατολή και την Αίγυπτο. Ένας ρυθμός που ονομάστηκε «δαιδαλικός» εμφανίζεται στα μέσα του 7ου αιώνα στην Κρήτη. Χαρακτηριστικός είναι ο τύπος του κούρου με το σώμα ακόμα φυλακισμένο στον ορθογώνιο ογκόλιθο από τον οποίο σμιλεύτηκε.