Από τα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. τη γλυπτική χαρακτηρίζει γλυκύτητα και χάρη, τα αγάλματα αποκτούν εκφραστικά πρόσωπα. Μεγάλοι γλύπτες της εποχής είναι ο Τιμόθεος, ο Βρύαξις, ο Λεωχάρης αλλά κυρίως ο Σκόπας, ο Πραξιτέλης και ο Λύσιππος. Σε συνθέσεις που στροβιλίζονται, τα έργα του Σκόπα ξεχωρίζουν για το νευρώδες ύφος και τη ζωηρή τους έκφραση. Αντίθετα, τα σώματα του Πραξιτέλη με σάρκα ήρεμη και επιδερμίδα απαλή, γέρνουν και στρέφονται με χάρη. Ο καινοτόμος όμως ήταν ο Λύσιππος. Αλλάζοντας το σύστημα αναλογιών αύξησε την εντύπωση του ύψους. Σπάζοντας τους άξονες και στρέφοντας κορμό, κεφαλή και άκρα προς διαφορετικές κατευθύνσεις, ζωντάνεψε την εντύπωση της κίνησης. Προπάντων όμως, αλλάζοντας τη δομή και τη στάση του σώματος και την ανάπτυξή του μέσα στο χώρο, έδωσε για πρώτη φορά στην πλαστική την τρίτη διάσταση.